Tegen de bloedklonters, voor de maag, tegen de maag, spierverslapper, cortisone tegen de zwelling, en dat alles in een cocktail van glucose en bloedreflux. A la bonne heure.

En, niet te vergeten, tegen een achtergrond van halve paniek–tja, ik ben ook maar menselijk, en er komt alsmaar meer slijm op mijn longen waardoor ik meer en meer moet hoesten. En van een gevoel dat verdacht veel op constipatie lijkt (dat is ook al drie dagen geleden namelijk).

En Sandra heeft al gezorgd voor vervanging mocht ik niet bij de geboorte kunnen zijn. Swell.

Maar bon, mijn benen kan ik voorlopig nog bewegen.