Ik zat er al lang op te azen, maar gisteren is het ervan gekomen. Een Dicranopalpus ramosus van dichtbij gefotografeerd, en het moet gezegd: ’t is niet direkt een schoonheid, zo op ’t eerste gezicht.

Voor de rest: de herfst is wel degelijk ingezet, en er zijn minder en minder insekten te zien. Wat er wel nog is, zat gisteren reelijk lethargisch te wezen: een sluipwesp verdwaald op een paplaurier, een andere sluipwesp uitgeregend op de haag, een zweefvlieg die zelfs geen aanstalten deed om weg te vliegen toen ik dichterbij kwam… Afijn.

Ik zit in dubio of ik ze op mijn safari-website zou zetten. ’t Zijn aan de ene kant wel foto’s van mij, maar an de andere kant zijn het natuurlijk geen beesten die in mijn eigen tuin zitten… och ja. Ik zal er een paar zetten, maar het wel uitdrukkelijk vermelden waar ze vandaan komen.

Want geef nu toe, deze is toch bijzonder schattig?

Ik zie het hem zo denken: Mine! All mine! En vergis u niet: die langpoot mug was nog bijlange niet dood, ze was nog zwak aan het tegenstribbelen terwijl de spin erop aan het sabbelen was.