Verontwaardiging, of misschien nog erger: teleurstelling 🙂

Wel, laat mij kwalificeren. Ik ken die Steverlinck behalve van het incontournable Life on Mars verder nergens van, dus ik weet al helemaal niet of het een Fijn Mens dan wel een Kwal is. Niet, eigenlijk, dat dat verder ter zake moet doen, voor mijn part was Satie een viespeuk en Bach de saaiste mens ter wereld, als hun muziek maar goed is.

Ik ben ook in het geheel niet gehinderd door enige voeling met de Jeugd Van Tegenwoordig: sinds ik al jaren Studio Brussel afgezworen heb en het vliegend schurft krijg van TMF en Jim en MTV, geraak ik het dichtst bij de actuele jeugdcultuur als ik langer dan normaal in de tweede helft van Humo rondhang. Niet erg dicht dus, vermoed ik.

Dat gezegd: ik vind dat die mens niet slecht zingt, helemaal integendeel zelfs. Dat is natuurlijk niet genoeg: Life on Mars (dat ik trouwens het mooiste nummer van de CD vind) is weliswaar heel vlijtig gezongen, maar het is niet wat ik een goeie cover zou noemen. Er wordt niet echt iets toegevoegd aan het origineel, in in mijn boek betekent dat dat Steverlinck wel punten krijgt voor zang, maar niet voor inspiratie.

Wél mooi en een andere kijk gevend: It Must Be Love van Madness en Make You Feel Love van Dylan. En mijn favoriet: Sympathy, dat ik enkel kende (en daarmee bezegel ik vrees ik definitief mijn street cred) in de versie van Marillion, maar dat hier wel heel erg mooi is gecoverd.

Nee, een mooi plaatje, ik blijf erbij. De grootste verdienste is meteen ook het grootste probleem: het zijn covers van Elton John over Dylan over The Carpenters tot The Doors, maar toch klinkt het als één plaat. En daarmee zit het ergens tussen Consistent en Eenheidsworstformulaïsche Gemakkelijke Muzak. Voor mijn part veel meer in de eerste dan in de tweede richting, maar wie ben ik natuurlijk?