Het eerste liedje van Laura, een muzak-karaoke-versie van Meredith Brook’s I’m a Bitch, trok op niet veel. Enfin, denk ik toch, want ik ben halverwege ingedommeld, zo saai dat het was. Ik werd wakker in het midden van een flashback, dacht ik, maar nee, het was gewoon Laura die haar tweede nummertje inleidde als was het een spreekbeurt in het derde leerjaar. Dat tweede nummer, The First Cut Is The Deepest: een geluk dat Yusuf Islam niet dood is, of er was op dit eigenste ogenblik een kerkhof volledig omgewoeld.

Saai, belegen, slecht gezongen, muf, ongeloofwaardig, slècht.

De jury leeft nog altijd in hetzelfde parallelle universum als elke week, maar ik denk dat ze deze keer ook nog eens pillen gepakt hebben, want ze vonden Laura zeer goed. Mijn reserve respect voor Jean Blaute is aan bijvulling toe, want de man zei zowaar dat het écht haar ding was, die rock. Alleen de platenbaas was man genoeg om te zeggen dat ze nooit het niveau van een tweedeklasser overstegen heeft.

Joeri zingt Clocks van Coldplay, zeer goed maar wel ergens uit de diepten van een echo-grot, en met een stem die hij—minus het jamaicaanse accent—van Sting gejat heeft. Hij geraakt niet uit zijn woorden in het gesproken tussenstukje, maar dat mag hem vergeven worden, want zijn tweede liedje, Black van Pearl Jam, is wel fijn. Ik heb er geen woord van begrepen zo onduidelijk dat het gezongen was, maar het was wel zeer mooi. En geloofwaardiger dan die poseur van een Vedder.

Jury is het met me eens. Goed zo.

Sandrine. #1: Get the Party Started van P!nk. Oei! zwàk! Zo iel! Zo embarassing! En mistens één van die achtergrondzangeressen is ofwel verkeerd gemixt, ofwel zingt ze vals, ofwel passen de stemmen niet bij elkaar. #2: Pieces of Me, Ashlee Simpson. De definitie van rock’n’roll is bij deze overleden aan prolaps. En ‘t is marginaal beter dan het vorige, maar jongens toch, ‘t is niet omdat ze een banaan op haar hoofd gestyleerd heeft gekregen en dat ze daar wat staat te onduleren als een spanrups met epilepsie dat ze rock is… blergh.

Jan Leyers zegt dat ze iets neergezet heeft dat speciaal is en intrigeert. Hij durft het zo goed niet zeggen dat het slecht is, met andere woorden. Bart Brusseleers vindt het ook slecht, ha, maar hij vindt het wel "super" hoe ze beweegt op het podium en met de mensen op het podium omgaat. Jean Blaute heeft zonet alle pretensie op objectiviteit uit het venster gesmeten door zijn betoog te beginnen met "allemaal streng en rechtvaardig van de andere juryleden, en ik zou dat ook wel willen zijn, maar ik krijg het niet over mijn hart". Nina De Man was "niet overdreven enthousiast over de keuze van het nummer". Met andere woorden: niet alleen slechts gezongen dat eerste, maar dat tweede was slecht gekozen.

Wouter doet, begod, Born in the USA. Misschien een beetje hoog gegrepen? Hij krijgt de klappers mee, wat positief is, maar daar staat tegenover dat ik hem niet geloofde. Nét iets te jong en onervaren om dat geloofwaardig te breng. Zijn patter tussen de liedjes was daarentegen wel goed. En met een welgemeend are you ready for den dikke lu? this song zet hij Are you gonna go my way in. Ik geloof hem nog altijd niet, maar als ik mijn ogen sluit, ar-hem, klopt het plaatche wel. Het was rock’n’roll, zeer zeker. Beste performance van de avond, mijns inziens.

Jury ook takkoord.

Allez ju. Ik denk dat Laura naar huis zal gestuurd worden.