Daarjuist het slachtoffer geworden van één van die ploys die normaal alleen in de boekjes voorkomen. Onze twee oudste kwamen fluisterend naar boven geschuifeld, schoorvoetend, aan elke kant van mijn zetel één, en in perfecte één-twee:

Louis: "Papàààà…"

Zelie: "…mogen wij…"

In koor: "…naar de film van de dinosaurus kijken?"

Ik: "mag dat wel van mama?"

Zij, in koor en met alle exasperation die ze met hun drie en vijf jaar kunnen opbrengen, ooggerol incluis: "Jaaa-aaa!"

Ik: "Dan mag het van mij ook."

Zelie: "Dan ga ik nu eventjes naar beneden…"

Stap, stap, stap.

Zelie: "Mamàààà… mogen wij naar de film van de dinosaurus kijken? Van papa mag het!"

Hook. Line. Sinker.