Ze zijn de sociale intelligentie aan het aanscherpen, de kinderen.

Ik zit boven in de zetel, Sandra is beneden in de keuken.

Louis: Papa, mogen wij naar de dinosaurussen kijken?

Ik: Mag het van mama?

Louis naar beneden geklauterd…

Louis: Mama, mogen wij naar de Dinosaurussen kijken?

Sandra: Nee kindjes, vandaag geen tv.

Louis: Maar papa heeft gezegd van ja!

Ik, naar beneden roepend: Nee, ik heb niet gezegd dat het mocht, ik heb gezegd dat je het moest vragen aan mama!

Louis (hij was al op weg naar boven maar maakte rechtsomkeer): Mama, mogen wij naar de dinosaurussen kijken?

Sandra: Wat heb ik daarjuist gezegd? Ik heb toch neen gezegd?

Louis: Maar jij moet ja zeggen! Want van papa mag het!

Ik, naar beneden: Ik heb niet gezegd dat het mocht!

Sandra: Louis, jij bent aan ’t liegen hé?

Louis [resigned]: Jaaa…

Louis weer naar boven afgedropen. Hij gaat een beetje mistroostig in stilte in de zetel zitten. Een goeie vijf minuten later:

Louis: Mogen wij naar de tv kijken ja of nee papa?

Ik: Nee.

Zelie is ondertussen ook naar beneden gegaan.

Zelie: Mogen wij naar de dinosaurussen kijken ja of nee?

Sandra: Nee!

Louis gaat ook weer naar beneden.

Louis: Mama, mogen wij naar de Dinosaurussen kijken?

Sandra: Neen! Ik heb het nu al drie keer gezegd!

Bleirconcert van Louis, die weer naar boven komt.

Ik: Wat is er jongen?

Zelie: Hij is verdrietig omdat hij van mama niet naar de dinosaurussen mag kijken.

En nu zit Louis dus te snikken in de zetel terwijl Zelie een mandarijn aan het delen is met hem.