Daarnet: gestommel en gejoel van de kamer waar Zelie (bijna 6) en Louis (bijna 4) zouden moeten aan het slapen zijn.

Ik rustig naar boven gestapt. Als ik de top van de trap nader: intens gefluister (“papa komt! shhh!! louis!!), luid gebonk terwijl ze alletwee weer in hun bed duikelen. Als ik de deur opendoe, ligt Zelie onnatuurlijk roerloos in bed met haar achterwerk in de lucht en het deken nauwelijks op haar. Louis was zo rap niet en zit nog recht in bed. Mijn deken ligt niet goed, probeert hij nog zwakjes.

– Kindjes?

Louis: ja papa?
Zelie: (stilte)

– Aha. Zelie wil niet spreken. Dan zal ik het heel zachtjes tegen Louis alleen zeggen…

– (fluisterend) Louis? Weet jij nog…

Zelie veert recht uit bed, komt naast Louis zitten op zijn bed.

– Kindjes? Weten jullie nog wat ik zeg over spelen in bed?

Louis: (fluisterend) ja hoor: stil-le-tjes…

– Da’s juist. Jullie mógen spelen van mij, maar jullie mogen géén lawaai maken. En daarnet heb ik jullie tot beneden gehoord. Dat mag niet. Jullie moeten

Louis: (fluisterend) stil-le-tjes spelen!

Zelie: (luidkeels) Jamaar dat telt niet want mama zegt dat wij niet naar jou moeten luisteren omdat jij ongelijk hebt!

– Wel, mama is hier nu niet, en van mij mogen jullie wél spelen, maar mogen jullie niét lawaai maken! Is dat begrepen?

Zelie: Jàà-ààà, ‘t is al goed!
Louis: (fluisterend, met rollende oogjes) wij! gaan! stil! luh! tches! spe! len!

– Pas op hoor! Als ik jullie nog één keer hoor, gaat het licht meteen uit!

Ik “naar beneden”, maar eigenlijk aan de deur blijven staan, en ja hoor: nog geen twee minuten later was het weer gejoel.

Licht uitgedaan, onder luid protest natuurlijk, maar ik was onvermurwbaar:

– Als jullie vijf minuten stil zijn, gaat het lichtje weer aan. Maar anders niet.

Weer aan de deur gaan staan. Luid gefluister aan de andere kant van de deur:

– Louis! stil zijn!

– Maar Zelie!! Ik zie!! Niets!!

– Shhh Louis anders gaat het lichtje niet meer aan!!

– Zelie! Ik zie niets!! En het is donker!!!

– Louis! Shh! Doe uw oogjes toe! Dan zijn die vijf minuutje rap voorbij en dan doet papa het lichtje weer aan!

– Maar Zelie! Ik zie niets met mijn oogjes toe!

Afijn, zo dus een paar minuten over en weer—het moet gezegd: het was gefluisterd en stil genoeg dat ik ze van beneden niet zou gehoord hebben—tot het stil werd. Na precies vijf minuten weer binnengegaan en het lichtje aangestoken.

Ze lagen alletwee te snurken.