Om acht uur deze morgen: Louis aan mijn bed.
Of hij naar televisie mocht kijken. Ik: dat als hij dat écht wou, we misschien wat konden kijken. Maar dat we toch eerst zouden ontbijten en onze kleertjes zouden aandoen.
Louis druipt af. Ik kruip uit mijn bed, doe mijn ochtendlijke abluties, en wat blijkt? Louis nergens meer te zien. Alle lichten in het huis uit.
Ik—meteen visioenen van Louis die op straat op zoek naar de rest van de familie gegaan is—hem roepen, hij geen antwoord geven. Het hele huis is nog donker.
Naar boven getogen: op de donkere bovenverdieping weerklinkt een zachtjes snikken. Louis ligt op zijn buik opgerold in zijn bed, helemaal onder een berg deken verstopt.
Ik hef het deken op, en hij stopt met snikken. Ik vraag hem wat hij graag zou willen doen.
Louis: “nog een beetje slapen”.
Och here, dat manneken.
update 9u45: Louis komt hartverscheurend huilend naar beneden. “Zelie ligt óók niet in haar bedje!!”
On-troost-baar. Tot ik hem vraag wat hij graag zou doen. “Boterhammetjes eten. En dan tekenen.”
Allemaal samen: ooooooo…
update 11u15: Louis komt hartverscheurend huilend bij mij. “Komt mama nog naar huis? En komt Zelie dan ook mee?”
I think it’s safe to say dat onze kleinen het vandaag een beetje lastig heeft.
update 14u20: We hebben pizza gegeten, en siroop gedronken (hij, ik niet), dan hebben we getekend, en binnen een uurtje gaan we naar tv kijken. En dan zien we wel weer. Hij lijkt er trouwens weer een beetje door te komen: een volledige pizza opgegeten!