Het blijft toch zielig, zo’n kindje dat ziek is.

Louis komt er ‘s avonds door, maar ‘s morgens is het al heel wat minder.

Gisteren drama in schuifkes, vandaag heeft het wat minder lang geduurd, maar heeft hij wel gecompenseerd in zieligheid.

Hij is wakker geworden om kwart voor tien (!) al wenend om zijn mama. Ontroostbaar. Snikken, voortdurend en zachtjes. Gaan eten? Nee, geen zin. Naar beneden? Nee, in bed blijven. Moet papa blijven? Snikken. Moet papa weggaan? Nee. Wat zou je willen? Mama. Gaan we dan samen tekenen? Nee.

En dan weer incommunicado wegens te druk aan het wenen.

Ik heb er mij naast gelegd in zijn bed en ik heb hem eens goed vastgepakt. En dan heeft hij dus een dik half uur liggen wenen in mijn armen.

Om twintig na tien of zo uiteindelijk naar beneden verhuisd, waar hij niets anders wil doen dan naar tv kijken. Gisteren nochtans de hele dag mooi gespeeld en getekend en alles, maar vandaag heeft hij geen zin blijkbaar.

Zelie is vannamiddag naar een verjaardagsfeestje, dus mijn plan om met Louis naar mijn moeder te gaan vannamiddag zodat hij met Zelie kon spelen, gaat ook niet door.

Ik hoop in ieder geval dat hij er binnen een uurtje of zo weer door geraakt…

louis