Normaal gezien is het avondritueel geen groot probleem, maar vandaag zat het tegen: de kuisvrouw is geweest, A had zijn autootjes overal laten slingeren en dus waren de autootjes vanavond opgeruimd, ‘t is te zeggen, onvindbaar.

Hij was al de hele tijd aan het zoeken, en dan was het eten, en dan was het tijd om te gaan slapen, en dan was het plots allemaal helemaal om zeep.

Hij wou niet naar boven gaan. En zonder waarschuwing of wat dan ook: plets, vallen op de grond, verschrikkelijk drama, molenwieken met armen en benen, getier, geroep, gekrijs. ‘t Was bijna komisch hoe overdreven.

Rustig blijven, van de vloer pellen, naar boven dragen tot in de badkamer, vragen om kleren uit te doen en pyjama aan te doen. No go. Krijsen, tieren, roepen, néé! néé! ik wíl niet!.

Zucht. A weegt zo ongeveer anderhalve keer niets, dus zelfs met mijn slechte rug kan ik hem zonder problemen zelf uitkleden. Naakte A in de badkamer, schoppen, tieren, op de vloer gevallen, niets mee te doen. Tandjes poetsen? Euh nee, dat lukt niet meer. Pyjama aantrekken? Neen, ook dat lukt niet.

Okay, dan maar zelf zijn pyjama aangetrokken. En nu flink naar boven? Nah, toch niet: “Maar ik WIL nog WAKKER blijven!!!”

No problemo, dan maar onder de arm genomen, boven op de overloop gezet, gezegd dat hij naar het toilet moest gaan want we gaan direkt naar bed. A zien het toilet binnenstormen, even naar beneden poolshoogte nemen hoe het zit met Z (nog altijd, langzaam maar zeker, de laatste paar happen pasta pesto binnen aan het werken).

Ondertussen nog altijd lawaai uit het toilet boven. Niet meer tieren en krijsen, maar op gewoon wenen overgeschakeld — als een mens niet beter wist, zou hij denken dat het verdriet is in plaats van, euh, ik krijg mijn zin niet.

Ik heb het, for shits and giggles en ook wel om er binnen een tijdje eens hartelijk mee te kunnen lachen, eens opgenomen met mijn telefoon.

Het begint met A in het toilet terwijl ik aan de voet van de trap sta. Dan ga ik naar boven, doe ik de deur van het toilet open en zie ik A op de grond liggen voor het toilet. Ik neem hem op, doe zijn broek naar beneden en zet hem op het toilet.

Hij stopt niet met wenen, en zakt zó onderuit dat hij half in de toiletpot zit. Ik zet hem wat rechter, zie of hoor niet goed of hij bezig is, vraag of hij gedaan heeft, haal hem van de pot, kijk even na of er iets uitgekomen is (ja), trek zijn broek aan, en begeleid hem naar zijn kamer. En dan zitten op 1 minuut 30 en spreekt hij zijn eerste begrijpbare woorden van de hele episode uit, op die “Maar ik WIL nog WAKKER blijven!!!” van een minuut of tien geleden na.

Serieus, het is de moeite waard, luister er eens naar:

Echt waar. Echt serieus. Kinderen van vier, waar zitten ze soms met hun gedachten?

[Een minuut of vijf in het semi-donker van zijn kamer liggen later was hij afgekoeld, tegen dan was Z ook al getandgepoetst en verkleed, en heeft Louis ze alsnog allebei — na bezwering van A dat hij braaf zou zijn — een verhaaltje voorgelezen. Dertig seconden later lagen ze alletwee te ronken.]

[Het is niet zeer consequent, ik weet het maar: het was Louis die naar boven ging, dus ik ben niet op mijn woord teruggekomen. En als hij ook maar één kik had gegeven, zou er van een verhaaltje geen sprake geweest zijn. Het speet hem echt, blijkbaar.]