Machtig wijs.

Jan zat vanavond op mijn schoot. Fles opgedronken, alles in orde. En toen begon hij te spartelen en mijn keyboard af te pakken. En probeerde hij de telefoon op te eten (niet gelukt, de afstandsbediening zat al in zijn mond).

En toen kreeg hij het in zijn hoofd om te beginnen overgeven. En om echt te beginnen spartelen. En te beginnen wenen.

Grhm.

Niet zo’n fijn gevoel, machteloos in de zetel zitten, niet recht geraken, en een overgevend kind van nog geen negen maand niet in bedwang kunnen houden. En minutenlang roepen naar Sandra die in de badkamer zat met de andere twee.

Ah well. Als we de lotto winnen, koop ik een trekzetel met een electrische afstandsbediening.