’t Was prijs vannacht: de tanden van Jan, aan één kant toch, zijn finaal door aan het breken. Hij is praktisch heel de nacht wakker geweest van de pijn.

Uiteindelijk heeft Sandra hem uit armoe in ons bed gelegd, maar hij is nog uren wakker geweest. Zij zal zo om het uur een half uurtje geslapen hebben, denk ik, en ik ben van de zetel naar de andere zetel verhuisd en dan naar de verkeerde kant van het bed, en dan weer naar de zetel, weer naar de verkeerde kant van het bed, terug naar een andere zetel, en dan uiteindelijk om 7u30 naar de juiste kant van het bed. Tot 9u.

Eigenlijk is het nog goed dat het vandaag gebeurt en niet gisteren of volgende week op nieuwjaaravond. Enfin ja, hope springs eternal.