Ik ben nu net naar zowat het boeiendste aan het kijken dat ik in lange tijd gezien heb: The Lost World of Mitchell & Kenyon. Fascinerend, ongelooflijk.

Honderden films uit de jaren 1900, bijna nooit afgespeeld, en als bij mirakel zo’n 90 jaar lang bewaard gebleven in een koele, donkere en droge kelder. Veel one-reelers, slapstick van vóór de Keystone Kops zelfs maar bestonden, maar vooral: ook veel gewone beelden van mensen die over de straat lopen. Van politieparades. Mensen die uit de fabriek komen.

On-ge-loof-lijk. Op de andere framerate na: zo helder en onbekrast als waren het beelden van dit jaar. Ik ben al een redelijk sentimentele mens, en hier had ik het helemaal vlaggen: beelden van schoolkinderen, straten die niet meer bestaan, emigratie, vrouwen met hoofddoek en sjaal, pompiers, communicantjes, processies… riveting stuff.

Het meest fantastische eraan is de wetenschap dat dit vóór de eerste wereldoorlog is, toen de negentiende eeuw eigenlijk nog niet gedaan was, maar dat de wereld wel al ernstig aan het veranderen is: bewegende beelden van de laatste momenten van een wereld die ondertussen bijna een eeuw niet meer bestaat.