Zonet un fichu quart d’heure doorgebracht bij de juwelier.

Mijn uurwerk, een wreed schone Tissot die ik een paar jaar geleden gekregen heb voor mijn verjaardag, is binnen voor reparaties.

Niets echt ernstigs, daar niet van, ’t is echt wel een kwaliteitsding, maar toch: mijn bandje was ondertussen al vier schakels ingekort en daarbij was het pinnetje dat één van de schakels aan een andere moest vasthouden, gebroken, zodat de schakel maar aan één kant meer vastzat, met het risico dat het horloge elke moment van mijn arm kon vallen. En ook: de resetknop van de chronometer werkte niet meer. Niet dat ik die ooit gebruik die chronometer, maar toch.

Dus, donderdag binnengebracht bij de uurwerkenman om de hoek, en een vervanguurwerk meegenomen, een Casio El Cheapo Bastardo Wave Ceptor. Wel grappig: kost twee keer niets, maar doet vanalles en nog wat: uurwerk, wereldtijd voor allerlei steden van Karachi tot New York, chronometer, stapels alarmen, een tijddatabank, en best of all, het houdt zichzelf up to date met de atoomklokken van Mainflingen en Rugby.

Zeer veel features en alles, helaas wel een héél erg hoog Goedkopen Brol-gehalte: vanmorgen is het gewoon van mijn arm gevallen, en al heb ik direkt een vervanguurwerk gekregen, het nieuw uurwerk piept gelijk piepschuim als ik mijn hand beweeg, en het blijft natuurlijk een vederlicht onding. Nee, ’t is geen Tissot. Ik heb mijn uurwerken graag iets massiever, sprak hij als ware hij een kenner.

En waarom het precies zo moeilijk was daarnet bij Vanhoutteghem? Al die schone horloges gezien! De man had een heel contingent van Полет binnen (mechanisch, allemaal rond de 300 à 500 euro) , en er waren prachtige Omega’s (ook mechanisch, goedkope modellen die ik bijzonder graag zag vanaf 2600 euro, duurdere die ik ook heel graag zag rond de 7500 euro).

Zucht. Véél te duur allemaal, maar er waren ook mooie dingen in de under-500 euro-klasse te zien. Mooie Tissots en, jawel, mooie klassieke Casios, en mooie allerlei. En ik heb mij enorm zwaar moeten inhouden om deze van Hugo Boss niet te kopen:

Net iets meer dan 200 euro, in het echt nog mooier dan op de foto, en ik had hem écht bijna gekocht. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik heldhaftig de koopwoede onderdrukt heb, en als een grote jongen zonder geld uit te geven naar huis ben gegaan omdat dat nu eenmaal the grown up thing was, maar nee: ik zou het horloge in kwestie nù om hebben, was het niet voor één ding.

In het vreselijk opzichtig stond er op de zijkant   H U G O   B O S S   gegraveerd.

Stijl, beste mensen van Hugo Boss, is niet in het groot uw logo overal op plamaasteren. I don’t give a rat’s nadgers whether it’s Hugo Boss or GB Witte Produkten, als het kwaliteit is en mooi. Maar ik wil er niet uitzien als een wandelend reclamebord.

Zeveraars.