Het doden, in het bijzonder het slachten van een ritueel slachtoffer.

Ik heb nooit anders geweten dan dat wij kippen hadden in de tuin. Mijn grootmoeder kocht ze als tsjiepkes, ze kregen eerst meel, en dan altijd maar grover graan (van bij madame Landsgrave zaliger!), om uiteindelijk aan een graan/mais-mengeling te eindigen. Ah, het gevoel van met twee armen tot aan de oksels in een enorme bak koel kiekeneten te roeren… groots.

De beesten zaten overdag in grote kooien die dag na dag op een nieuw stuk vers gras stonden, ’s avonds in een grote ren, en ’s nachts in een ruim kot mer stokken om op te zitten.

Enfin, de kippen hadden wel een fijn leven. Tot het onvermijdelijke moment van de mactatie natuurlijk: met elk jaar dat mijn grootmoeder verouderde, werd het minder om aan te zien, tot zelfs te gruwelijk voor woorden. De nek half door, een bot kapmes, de achterkant van het kapmes, een vort kapblok, een mes onder de tong of net niet, uiteindelijk zelfs met de long rifle vanop afstand, en met een spade in de losse modder… ik bespaar u de details.