Wat ik het meest spijtige vind aan geen groten hof te hebben: dat ik geen kiekens kan hebben. Serieus: kiekens zijn zó wijze beesten. Niet de slimste beesten te wereld maar absoluut ook niet dom, en vooral als g’er veel bij zijt: ze hebben allemaal zo hard hun eigen persoonlijkheid.
Als ik klein was, hadden we altijd kiekens thuis. Om de zoveel tijd eens een grote doos vol kuikens, haantjes die anders zouden doodgedaan worden, die we dan in een grote ren staken die elke dag een beetje verzet werd, tot ze groot genoeg waren om te slachten. Met die beesten had niemand echt een band — maar best ook, wegens dat slachten en zo.
Daarnaast waren er altijd een paar kiekens voor eieren, en daar denk ik nog altijd veel aan. Ik zou er nu ook enorm graag hebben, als er plaats genoeg voor zou zijn dat ze niet op eentweedrie op een uitgedroogd stuk zandgrond zitten. In mijn ideale wereld had ik een enorm domein met muren van vijf meter hoog errond, en zouden de kiekens overal mogen rondlopen, en hadden ze een kot om in te slapen maar ook bomen om onder te zitten en in het zand te draaien en gras om naar beesten op zoek te gaan.
Er was weinig dat ik zo geestig vond als die beesten eten geven. Graan op mijn hand, en dan twee drie kiekens die het oppikken. Zo voorzichtig als iets, meer opzuigen dan echt pikken. En als ze dan in hun ren zaten, dat ze zich helemaal dramatisch ronddraaiden in een zandbad. Hoe ze rondliepen en in het gras krabden om beesten of ander eten te zoeken. En hoe hun hoofdje schokte en hoe ze over en weer keken als ze stapten, van tijd tot tijd ook met de kop scheef, gelijk de kleine dinosaurussen die ze eigenlijk waren.
En als ze tam genoeg waren om vast te pakken, hoe hun hoofd stabiel bleef als ge hun lichaam ronddraaide. En als mijn grootmoeder vergeten was de slagpennen op tijd te knippen, hoe ze metershoog konden vliegen en in de bomen zaten.
En alle verschillende geluidjes die ze maakten als ze content waren of ongerust of uitkeken naar eten of naar u kwamen gelopen gewoon omdat ze u herkend hadden.
Reacties
3 reacties op “Kiekens”
Kippen zijn effectief wijze beesten. Als je ze wil houden: vijf vierkante meter per kip is de minimum vereiste. Bovendien zijn het gezelschapsdieren; een minimum van drie kippen is aangewezen.
Wij hebben sedert een paar maanden ook kippen (uitgediende legkippen die normaal geslacht gingen worden). Het is echt precies zoals je beschrijft, ze hebben elk hun eigen persoonlijkheid en ze maken de leukste geluidjes. I love my chicks!
Van die slagpennen, dat was alleen een vriend van mammie die dat eens gedaan heeft. De kip “Poessie” donkerbruin met zwart- sliep nl metershoog in de ceder; tussen de andere witte en beige kippen voelde ze zich speciaal, en sliep alleen. Om haar content te houden moest ze vastgenomen en geknuffeld worden. Ze was er trouwens van overtuigd dat haar domein (de twee tuinen) moest verdedigd worden en had “dinosaurus” trekjes..Van zodra de hond van de buren te dicht bij de afsluiting kwam pikte ze er verwoed naar, tot de sukkel het voor bekeken hield.
En dan de haan die Philippe en jij als kuiken meegebracht hadden: hij werd in slaap gedaan onder mijn lange haar en dan voorzichtig op een bedje in de badkamer gezet, tot de volgende zonsopgang. Dit tot hij genoeg pluimen kreeg en bij de kiekens werd gezet. Uitgegroeid tot een prachtige kleurrijke en agressieve haan, Zijn besluit om je neefje aan te vallen heeft hij vijf minuten later bekocht met zijn leven. Je grootmoeder nam geen halve maatregelen (kinderen en kleinkinderen waren heilig 🙂 ). De andere hanen: mammie had inderdaad in 1991 besloten om er te kweken om op te eten,vermits er geen kippen met kuikens meer waren. 25 hanen!. Oorverdovend lawaai, gevechten, en zoveel “beloop” en concurrentie dat ze ijzeren spieren hadden en niet te kauwen waren. Those were the days…