Ik neem nu al maanden twee keer per dag de trein, op en af van Gent naar Brugge, en toch maak ik—op een hoogst enkele keer na—praktisch nooit iets mee. Geen zotinnen die mij in de gonaden proberen te stekken, geen overlijdens op het perron, niets van dat.

Ik denk dat het eraan ligt dat ik de trein op het verkeerde moment neem: die van halfnegen is meestal bijna leeg en er heerst altijd peis en vree. Daar komt nu verandering in: ik zit nu met scholieren samen. De trein van 7u22 ’s morgens.

En vanmorgen was het al direkt in orde: familiaal drama via GSM. Ik zat in zo’n wagon waar er maar twee keer vier plaatsen zijn, op het einde van de trein. Aan de overkant zaten ze met vijf, één meisje op de tafel tussen de zetels. Uit wat in mijn tijd een gebroken gezin heette.

Het begon allemaal redelijk rustig: half grappend vertelde ze over een misverstand. Haar grootmoeder had kaartjes gekocht voor de hele familie voor een toneelvoorstelling, maar daardoor zou ze een stuk van een familiegebeurtenis missen, omdat haar grootmoeder niet wist dat er een feest achteraf was.

Stukje bij beetje, tussen Gent-Sint-Pieters en Brugge, werd het duidelijker. Het ging om een doop, er waren zeker twee families in het spel, waartussen het meisje in kwestie zowat de enige verbindende schakel was, en die met elkaar niet veel te maken hadden. Vreemde situatie, hoewel, niet zó uitzonderlijk, vermoed ik.

Maar het werd alleen maar erger. Eerst kreeg ze een SMS van haar (half-?) broer, die haar vroeg om een ketting naar hetfeest ’s avonds mee te nemen. Wat dus niet zou lukken, want ze ze zat bij haar (andere?) familie in het theater.

Stomme vent ook die die ketting wou, want het was een ketting die zij gekregen had van haar (andere?) grootmoeder, en waarom moest ze nu speciaal later blijven, waarom kon ze dat niet aan iemand geven die het aan hem zou geven, waarom kom hij niet vroeger komen, enfin: vragen.

Ze wou proberen een uitweg te vinden, en belde dus naar haar (andere?) grootmoeder, waar er geen antwoord was. Dan probeerde ze nog iemand anders te bereiken, maar dat lukte ook niet.

En dan kreeg ze een SMS van haar (ene? nieuwe? oude?) vader. Die ze meteen voorlas. En het zat er op, iets in de zin van “waarom bel je niet terug naar je broer? ben jij echt zó veel beter dan ons dat je niet moet terugbellen? fijn van jou hoor! proficiat meisje, je hebt het weer eens mooi voor elkaar!” (echt waar, zij sprak een soort vreemd dialect, maar het bericht was in een soort Nederlands gesteld)

De stemming sloeg plots om bij de vier andere. En al helemaal toen ze plots hartstochtelijk begon te wenen. Dat het altijd hetzelfde was met haar vader, en dat het een smeerlap was, en dat het altijd hetzelfde was, en—tranen tranen met tuiten nu—dat alles anders is sinds dat dienen kleinen er is!

Diepe, diepe stilte in ons stukje trein. Wat moet een mens gaan zeggen?

En toen begon het meisje sotto voce te neuriën. En dan te zingen. Niemand zei nog iets. Wereldkampioenschap Andere Richting Uitkijken. We zaten met zes man in een stuk trein, waarvan één juffrouw, die van langs om luider en op de rand van hysterie, over en weer wiegend op het tafeltje in het midden van de stoelen, Clouseau’s Nobelprijs zong.

Spooky.