Toen ik klein was, hadden we regelmatig (‘t is te zeggen, om de vijf jaar of zo) een nieuwe auto.

Voor het grootste deel waren dat tweedehandse voituren—ik herinner me onder meer een Renault 5, een Renault, eum, 14?, een goudleurige BMW 528 met beige zetels, een donkerblauwe BMW 528 en een witte Ford Taunus Ghia met een donkerbruin plastieken dak en notenhouten interieur (waar uiteindelijk dacht ik een frietketel in omver gevallen was, maar da’s nog een ander verhaal).

Wat me daar telkens bij opviel, was dat van zodra we zo’n auto hadden, dat ik overal van diezelfde auto’s zag.

‘t Zelfde met zwangerschap: ik zie tegenwoordig overal zwangere vrouwen.

‘t Zelfde met, denk ik, Google de laatste tijd. Waar ik ook kijk, zie ik een groeiende vloedgolf Google Is Evil. Misschien ben ik het, wat zeg ik, wellicht ben ik het, maar ik lees niet echt nog veel positieve dingen meer over Google.

En àls ik dan iets positief zie, dan word ik daar meteen heel erg wantrouwig van.