En dan begint Jan plots hartverscheurend te wenen.
Ik naar boven, het deken dat helemaal aan zijn voeten ligt, weer naar boven trekken. Zijn handje vasthouden tot hij weer warm heeft. Ik kan me zo direkt geen fijner gevoel inbeelden dan dat: zonder een woord te zeggen, naast zijn bedje gehurkt zitten tot hij weer rustig in slaap valt, en dan stilletjes weer naar beneden gaan.
…tot ik onderaan de trap ben natuurlijk, en hij weer begint te wenen, nog luider dan ervoor.
Dan weet ik dat het geen zin heeft om nog eens te proberen naar boven te gaan. Sandra wakker maken dan maar. Dat ik Jan wéér eens niet in slaap krijg.
En is het Sandra gelukt?
Tuurlijk. En ze doet niet méér dan ik.
ik doe zelfs minder: bolleke aaien, zeggen dat hij moet slapen én onmiddellijk naar buiten gaan. Bij mij geen handje vasthouden tot hij slaapt.
Mama is nou eenmaal veel liever dan papa.