Meh. Nee, de eerlijkheid gebied me te zeggen dat de kinderen alledrie engeltjes geweest zijn vanavond.

Jan is zonder enige vorm van protest gaan slapen. Ik vond zijn slaapmateriaal niet meteen, en ik heb wel degelijk misschien een kwartier of meer aan een stuk het hele huis ondersteboven gesmeten, maar ik ging gewoon om de paar minuten even langs zijn bed, waar hij heel erg rustig en zonder wenen op mij lag te wachten.

Op het einde heb ik hem zoals gezegd een oude tuut en een andere beer gegeven, en dan is hij gewoon zonder ook maar één huilkramp in slaap gevallen, rond 19u15.

Louis is zonder morren om 19u20 naar bed getrokken, en Zelie is om 20u stipt naar boven gegaan, nadat ze haar huiswerk nog afgemaakt had. Ze had daarvoor trouwens een paar bladzijden schoonschrift gedaan in een oefenboekje dat de Heilige Spaanse Ploert haar aan de hand had gedaan.

En dan heb ik ze heel de avond niet meer gehoord.

Of neen, toch: Jan had zijn dekentje afgesmeten, en hij was van de kou wakker geworden (slaapt onder het dak, nogal groot raam, geen dubbel glas). Dekentje teruggelegd, ondergestopt, alles zonder protest weer in orde.

Kijk, ik heb maar anderhalf uur biologie per week gehad op school, en het zou dus kunnen dat ze er in het leerplan niet toe gekomen zijn, maar wellicht wordt het op de universiteit bij medische doktoren en zo wel besproken: de radar die kinderen hebben waarmee ze weten of hun moeder in de buurt is.

Ik zwéér het: was Sandra hier geweest, het zou geen waar geweest zijn. Dan zou Louis niet willen gaan slapen zijn. Zou Zelie ook niet willen gaan slapen zijn, toch niet vooraleer ze duidelijk had gesteld dat haar buik pijn deed, dat ze een teennagel gescheurd had, dat ze naar het toilet moest gaan, dat ze écht pijn had aan haar been, en watnog.

Zou Louis wenend wakker geworden zijn om negen uur omdat hij naar het toilet moest, en zou ik hem met geen vinger mogen aangeraakt hebben zonder hysterische krijsen te veroorzaken.

Zou Jan om het uur wakker geworden zijn, en zou ik hem met geen stokken getroost kunnen krijgen.

Maar nee, Sandra was er niet, en dan zijn ze zo braaf als lammetjes.

Afijn. ‘t Was trouwens kerstmis-eindejaars-drink met de collega’s van Sandra’s departement op het werk. En al had ik gezegd dat ik er niet naartoe zou gaan, bij nader inzien had ik eigenlijk wel goesting om erbij te zijn. Volgende keer dan maar.

Afijn afijn. Morgen laatste dag ziek, mag ik hopen. Dat ik wat uit kan rusten in het weekend van al dat ziek zijn.

Eum. Trouwens, dat van die stokken: ik wil daarmee niet zeggen dat ik Jan altijd eerst met stokken probeer te troosten hé. Niet eerst.

familiekinderen