Zo zie je maar:
Ik heb er aan getwijfeld voor ik een negatieve review op Gentblogt zette, maar het uiteindelijk toch gedaan. Eerst laten nalezen door mijn madam, kwestie dat het niet te grof was of zo, maar ‘t schijnt van niet.
Mijn absolute favorieten qua humor zijn waarschijnlijk Buster Keaton en de Marx Brothers, maar ik kan met heel veel dingen lachen.
Ik ken heelder seizoenen Monty Python en Goon Show van buiten. Eddie Murphy, Richard Pryor, Rich Hall, Bill Hicks, Eddy Izard, Lenny Henry, laat maar komen.
Blackadder, Bottom, Black Books, Red Dwarf, Malcolm in the Middle, Extras, Coupling, alles wat Paul Whitehouse ooit gedaan heeft: ik ben een fan.
Raymond Devos, Wim Helsen, Koot en Bie, Urbanus, Thierry Le Luron, Coluche: hoe meer hoe beter. Ik kijk graag naar World’s Funniest Home Videos, en de zaalshows van pakweg Jacques Vermeire en Rowan Atkinson vond ik groots. André Van Duin en Corrie Van Gorp en de Strangers: wijs!
Zelfs met Toon Hermans, indien met mate opgediend, kan ik lachen.
Maar de mannen van Mireille en Mathieu gisteren: nee bedankt. Ajakkes.
Smaken en kleuren.
Ik vraag me achteraf af wat het precies is dat me stoort. Naast het feit dat de timing niet goed was, de grappen afgezaagd en de taal niet goed natuurlijk, want geen van die dingen individueel of samen staan noodzakelijk een goed optreden in de weg.
Ik dénk dat het is dat het leek alsof ze zich zo dodelijk serieus namen. Ik denk dat het misschien is omdat het leek alsof ze “KUNST” aan het proberen maken waren (hoofdletters, aanhalingstekens, grote K, etc.). Of misschien is het pas pretentieus van mij dat ik iemand anders pretentie verwijt. Wie weet.
Ik vind het in ieder geval hondsspijtig dat àl dat werk en àl die moeite en àl die liefde voor het metier en het publiek niet tot iets goeds uitgedraaid zijn.
Ik ken de wereld van de comedy niet zo goed, maar het lijkt me toch een zaak van try-outs en werken en proberen en falen en herproberen en bijschaven te zijn: vijftig keer zelf alleen proberen thuis, voor de spiegel, om dan twintig keer voor een coach af te gaan als een gieter, om dan twintig keer een try-out te doen die van middelmatig tot uitstekend gaat, en dàt dan voor een groot publiek te doen.
En ik weet het wel dat ik zei van smaken en kleuren, maar toch: sommige dingen zijn gewoon redelijk objectief te beoordelen. Originaliteit en belegenheid en zo. Wat ik vroeg aan i. tijdens het optreden was dan ook niet “wat gaan we in ‘s hemelsnaam schrijven over zoiets”, maar wel “hoe is het mogelijk dat niemand hen ooit gezegd heeft dat dit echt niet goed is?”.
Geschreven al luisterend naar: Art Pepper – The Hollywood All-Star Sessions Box Set (Disc 1) – Funny Blues (Alternate)
Reacties
3 reacties op “Vive la différence!”
“alles wat Paul Whitehouse ooit gedaan heeft: ik ben een fan.”
Ook dat counseling ding dat ie heeft gedaan met die gozer van The Thick of it?
Dat was wel heel erg erg.
Yep. Vond ik machtig goed. En nu je ’t zegt: The Thick of It vind ik uiteraard ook uitstekend–evenals Yes, (Prime) Minister van een generatie vroeger.
En Happiness was ook zo goed.
En zoveel dingen.
Monty Python.. laat maar komen inderdaad!