‘t Is vaak balanceren op een slap koord: laveren tussen bescheidenheid en zelfvertrouwen.
De ene zijn bescheidenheid is de andere zijn valse bescheidenheid.
De ene zijn bescheidenheid is een andere zijn onzekerheid.
De ene zijn bescheidenheid is een andere zijn typisch-Vlaamse kneuterigheid.
De ene zijn bescheidenheid is de andere zijn arrogantie.
En uiteraard…
De ene zijn zelfvertrouwen is de andere zijn misplaatste zelfvertrouwen.
De ene zijn zelfvertrouwen is de andere zijn zelfoverschatting.
De ene zijn zelfvertrouwen is de andere zijn typisch-Hollandse (of Amerikaanse, vul maar in) dikkenek.
De ene zijn zelfvertrouwen is de andere zijn arrogantie.
Ik wil maar zeggen: als je wéét dat er iets is dat je wel kunt, en misschien wel beter dan de gemiddelde mens, maar je weet van jezelf dat je het eigenlijk niet écht goed kunt, naar je eigen normen dan, en je zegt dat dan ook… hoe vermijd je dan dat dat als valse bescheidenheid, kneuterigheid, onzekerheid gezien wordt?
Hoe maak je mensen duidelijk dat als je zegt “dit is echt niet zo goed wat ik hier gedaan heb” dat je dan niet aan het vissen bent achter complimenten? Dat je ook niet bedoelt dat het slécht is, want dat is het niet, maar wel dat het volgens jouw eigen normen beter zou moeten kunnen?
En als je, conversely, weet dat er iets is dat je echt wél goed kunt, en dat ze u op dat vlak echt niets moeten wijs maken, en dat de over-overgrote meerderheid van de mensen die je tegenkomt er in vergelijking met jou niéts van afweet… hoe vermijd je dan dat dat als “stoefen”, dikkenekkerij, arrogantie gezien wordt?
Hoe maak je duidelijk dat als je zegt “dit is hoe het zou moeten”, dat je wel open staat voor suggesties en dat je bereid bent om op alle vragen te antwoorden, maar dat het uiteindelijk zal neerkomen op “dit is hoe het zou moeten omdat ik zeg dat het zo moet en ik weet het beter dan jullie”? Dat dan dan niet wil zeggen dat die anderen allemaal idioten zijn, maar dat jij gewoon toevallig beter bent dan hen, toch zeker op dàt vlak?
Of nog zoiets: één van de eerste stomme regeltjes die ze u in de school voor verkoopstechnieken aanleren, is dat als iemand u zegt “pas op, ik doe het niet voor het geld hé, maar…”, dat dié het zeker wél voor het geld doet. Dat iemand die zegt “ik ben natuurlijk niet de specialist, maar…”, dat dat iemand is die van zichzelf denkt dat hij wél een specialist ter zake is.
Als er dan ergens in een situatie ruwweg twee keuzes zijn, en door die twee keuzes voor te leggen kan het niet anders dan lijken alsof je de andere partij voor het blok zet, hoe maak je dan duidelijk dat dat niet is wat je wil doen? Dan zeg je vermoed net niet “neem dit vooral niet op als een dreigement of als een ultimatum, maar…”?
Ik weet het niet hoor. Ik vraag het me maar af.
Reacties
10 reacties op “Slap”
Ik zit daar allemaal niet meer over na te denken. Ik doe en zeg het gewoon, en als de mensen niet akkoord zijn , wel, dan hoor ik het wel. Tans pis. Ik ben 40 jaar , ik heb mijn beste vriendin verloren aan kanker over een jaar of twee geleden, en sindsdien kan iedereen mijn hol kussen.
In deze context vind ik dit wel een leuk citaat: “While one person hesitates because he feels inferior, the other is busy making mistakes and becoming superior” – Henry C. Link
Ach, ik hoop dat deze prangende vragen niet het gevolg zijn van mijn commentaren van een paar dagen geleden…
Mijn visie: hou je vooral niet in om iets te schrijven op de manier waarop je vindt dat je het moet schrijven, omdat de mensen het wel eens arrogant zouden kunnen vinden. Dat is hun probleem, niet het jouwe. Met déze uitzondering of reserve: hou je wél eventjes in (of denk vijf seconden na) vooraleer je anderen verwijt dat ze iets op een bepaalde manier zeggen, schrijven of doen, terwijl je hen daarbij bepaalde intenties toeschrijft (een intentieproces, noemen ze zoiets).
Ik had geen enkel probleem met deze post, wel met deze.
Zeggen “kijk, ik weet het beter, want…” vind ik persoonlijk niet arrogant, zeggen “kijk naar die hufter, die doet alsof hij het beter weet, hij wil de indruk wekken dat de zon uit zijn achterwerk schijnt, terwijl hij alleen opgewarmde kost serveert” vind ik wel arrogant, ten eerste omdat het een soort intentieproces is, ten tweede omdat iedereen nu eenmaal het recht heeft om zijn/haar ding te doen op de manier waarop hij/zij denkt dat te moeten doen, zolang hij/zij daarbij anderen geen schade berokkent. Misschien beschouwt die ‘hufter’ zijn eigen weblog gewoon als een notaboekje voor zichzelf, en schrijft hij zijn opgewarmde kost helemaal niet om er effecten mee te scoren, en als het wel zo was, wat dan nog?
Luc: nee gij! Niets met dingen op dit weblog te maken. Gewoon in het algemeen, en in het zogenaamde Echte Leven.
Een oefening in bescheidenheid…
Michel Vuijlsteke heeft een interessant stuk geschreven over valse bescheidenheid en arrogantie in de context van samenwerking. Hij vraagt zich af hoe je kan vermijden om dergelijke stempels te krijgen als je bijvoorbeeld werk levert dat beter is dan d…
Zeer herkenbaar.
Meestal vraag ik me zo’n dingen niet te “diep” af, maar soms krijgt ge het toch als een boomerang terug in uw gezicht, en dan wordt ge wel verplicht om na te denken over hoe iets over komt bij een ander.
Een bijkomend probleem is ook nog dat geen twee mensen iets hetzelfde zullen interpreteren. Dezelfde situatie is voor de één bescheiden en voor de ander arrogant… ’t heeft dus helaas weinig zin om daar al te diep over na te denken, vrees ik.
@ Huug: “sindsdien kan iedereen mijn hol kussen”
En? Gebeurt dat vaak?
He wishes.
*duikt weg* 🙂
@Pietel: te weinig, helaas.
@ Huug: Helaas voor jou of voor diegenen die het moeten doen?