Naar aanleiding van dittem en ook van dittem…

Nummer twee

Toen Sandra van Louis moest bevallen, was mijn werk op vijf minuten te voet van thuis en tien minuten te voet van het hospitaal.

Ik zat, op het moment dat Sandra naar het hospitaal moest gaan, in een vergadering op het werk. Een vervelende vergadering, herinner ik me, met vervelende mensen, over een hekel probleem. Iets met geld, meen ik me te herinneren, maar meer dan dat staat me nu niet meteen meer bij.

In ieder geval was het wel de fijnste afsluiter van een vergadering ooit: “mijne heren, het spijt me maar ik ga u moeten laten—mijn vrouw is op dit ogenblik aan het bevallen”.

Naar huis gestapt, met mijn broer en Sandra mee naar het hospitaal gereden, en daar dan ùùùren aan een stuk zitten wachten tot er uiteindelijk echte weeën waren en we tot epidurale over konden gaan.

Helaas: Louis reageerde niet goed op de epidurale, en ik herinner me van de hele bevalling vooral dat ik en eeuwigheid lang de monitor met de hartslag en de weeën in het oog heb gehouden. Op en bepaald moment was het zelfs zo dat ze er zodanig weinig gerust in waren, dat ze een hartslagmonitor op zijn hoofd hebben gestoken.

Maar behalve dat is het allemaal bijzonder snel gegaan. Ik herinner er mij (vrees ik) niet veel van de details, behalve het indrukwekkende beeld op het einde, toen dokter gynaecoloog tot aan de elleboog in mijn madam verween.

Nummer drie

Een groot gemak bij de geboorte van Jan: geen last met afspraken over hoe naar het hospitaal te geraken en wie hoe naar waar zou komen—ik lag al een kleine drie weken vóór de geboorte zelf in het hospitaal.

En voor de rest had ik er al over geschreven:

• 17u03: Sandra komt naar het hospitaal
• 18u41: samen op de arbeidskamer
• 19u49: water gebroken
• 20u19: de epidurale
• 21u20: 7cm ontsluiting
• 21u33: volledig ontsloten
• 21u44–22u04: bevalling
• 22u05: Jan geboren

Fijn voor mensen met een slecht geheugen, zo’n weblog. 🙂