De dokter is langsgeweest, en we zitten nog maar aan een kleine vier centimeter ontsluiting. Bleh.

Mijn bed is weggerold, en op dit eigenste ogenblik wordt een epidurale gestoken. Ik zit in een hoek van de kamer op een stoel ook een beetje te creperen van de pijn, maar wel met een uitstekend zicht op de procedure: eerste een lokale prik tot gelijk in het ruggemerg, en nu een prik met een veel dikkere naald, die er gelijk heel erg langzaam in geduwd wordt, en waarmee er een hoop vocht ingespoten wordt, en dan een nog vettere spuit waarmee een hoop vocht ingespoten wordt, en dan een catheter ingebracht via de dikke naald van die tweede spuit ("kan eventueel wel een snokske geven in één van uw benen of in uw rug") , en nu is de naald eruit, loopt er een dikke druppel bloed uit het gat, en komt er een lange dunne draad recht uit de rug van Sandra, die heel de rug rondgeleid wordt, en met allemaal plakkers vastgeplakt wordt.

Voilà. De epidurale zit. We kunnen weer wat rustiger ademhalen. Enfin, van zodra de epidurale begint te pakken toch.