’t Was telefoon op het werk: ofdat ik Louis zou kunnen proberen contacteren per telefoon of per mail of in zijn spelletje of zo, want dat Zelie in het hospitaal is opgenomen en dat het nog een tijdje zou kunnen duren.

Ah ha ha. De leutige telefoons, de leutige telefoons.

Het was juist vergadering, tijd voor veel meer uitleg dan dat was er niet. Ik dus terug in de vergadering gekropen, op een rustig moment gewacht en zo elegant mogelijk een exit gemaakt om de andere kinders op school te gaan halen.

Kinders afgehaald, afgezet thuis, en naar het hospitaal afgezakt. Geen flauw idee waar naartoe te gaan natuurlijk. Telefoon! De GSM zal ons redden!

…behalve, neen: niemand te bereiken. Batterij plat, telefoon af, ik weet het niet. De helft van dat hospitaal afgelopen, uiteraard niemand gevonden, en dus maar onverrichterzake naar huis geslonken. En aan het wachten op nieuws.

Spannend, daar niet van. Maar aangenaam is anders.

Update, viér uur wachten later: waar er een pin uit Zelie’s arm kwam, was het helemaal verzweerd. En dat deed schrikkelijk pijn, en vandaar hospitaal, plaatser er af en kijk:

Er zit een nieuwe plaaster op (de vierde, and counting, want binnenkort komt er nog een nieuwe bij), deze keer met een gat voor de dagelijkse verzorging die nodig zal zijn: