Het moet maanden en maanden geleden zijn, op een onverdachte moment van een doordeweekse avond, dat collega Bart wellicht iets zal gezegd hebben van “ah ha ge zoudt dan eens moeten meedoen aan een quiz of zo”, en dat ik — ongetwijfeld slaapdronken en/of onder medicatie en/of te nerveus om tegen te spreken — iets zal gezegd hebben in de zin van “ha ja, dan eens, ja, wie weet, ha ha”.

En dan plots vandaag in de aanloop van een vergadering (of in de nasleep, the meetings are all a blur tegenwoordig), komt het plots: “ah en azo dus morgenacond is het quiz ge weet dat toch é”. Waarop ik zwak aan probeer te voeren van neen, ik weet van niets, dat staat niet in mijn agenda, en trouwens kijk, mijn agenda staat al volzet met een operavoorstelling niet gelogen kijk maar kijk maar. En hij zegt van “ha neen zo niet pacta sunt servanda het is allemaal in kannen en kruiken”. En ik gedecideerd de telefoon neem en vol vertrouwen mijn madam op speakerfooon zet, om bevestigd te horen dat er inderdaad opera is op vrijdagavond, maar dat zij — de afvallige! — plots beweert dat het maar een generale repetitie is of zoiets, en dat ik daar niet moet bij zijn.

Ik heb nog geprobeerd de telefoon neer te smijten maar het was te laat.

Trapped!

Niets aan te doen!

Ik ga moeten sociaal zijn en alles!

En wie dacht dat het daarmee al gedaan was, mijn catalogus van miserie: neen! Van het werk wordt er rechtstreeks naar de school van de kinderen van collega Bart getoogd, alwaar zij een toneeltje zullen opvoeren in het kader van een schoolfeest. Serieus. Aansluitend naar een quiz, met ikweetnietwie ergens ikweetnietwaar (maar waarschijnlijk in de buurt van Aalst), tot ikweetniethoelang.

Ik wist al dat ik geleefd word, maar als ik nu ook nog eens geleefd word door collega’s, met collusie van mijn madam, dan zijn we zeer, zéér ver van huis.