In de jaren 70 en begin de jaren 80 zaten wij vaak de hele zomer aan de zee.

In 1981 deed Radio Maeva een toer langs de Belgische kust. Ze deden animatie op de dijk net voor ons huis. Er was een soort quiz, en er was een spelletje waar er namen met beginletters M, A, E en V moesten geschreven worden — en dat wij het schandalig vonden dat ze Moira niet als een naam aanvaardden, zelfs al was dat de kleine zus van mijn beste vriend Marnix.

…en toen kwam een kleine dikke Hollander met een afro, zwetend als een rund, een kleffe hit playbacken. Hij werd zo hard uitgelachen dat het niet meer grappig was, deed zijn ding, en droop gelaten weer af.

Ik kan met de beste wil van de wereld niet reconstrueren wanneer ik een fan van André Hazes geworden ben, het moet in ieder geval vóór 1999 en de film Zij gelooft in mij geweest zijn, want ik herinner me dat ik wat verveeld liep omdat “mijn” André Hazes plots door iedereen populair gevonden werd.

Daarnet, en ik weet ook niet meer waarom, moest ik dringend luidkeels Zij gelooft in mij, het liedje, zingen. Zelie was naar televisie aan het kijken, en ze trok vanuit de zitzak nog maar eens haar beste “maar papa toch”-gezicht.

Ha! Mijn wraak zou zoet zijn. Ik op zoek op het internet, en een kwartiertje of zo later, als ze Hazes alweer vergeten was, gezegd dat ze haar saxofoon erbij moest namen, en haar deze voorgeschoteld om te spelen:

Ze moest toegeven dat het eigenlijk wel een heel mooi stukje muziek is.

André in 1982, ter herinnering: