Er was een vriendin op bezoek, de andere dag. Van bijna een half jaar geleden: we kennen elkaar uit de loopgraven.

Er was toen een kaart van België waar de percentages van mensen met toegang tot het internet op aangeduide stonden: een witte woestenij, vlekken geel-oranje-rood-bruin rond Gent, Leuven, Antwerpen, Brussel.

Bruin was 3%, herinner ik me.

We hebben het allemaal meegemaakt, op en neer en dan weer op en dan weer neer. We deden ons best, maar ons best was niet goed genoeg. Punt uit.

Eén iemand die wist waar hij of zij mee bezig was, zou het allemaal anders kunnen doen aflopen hebben, maar hey, no such luck. We hebben mooie dingen gedaan, we kansen gehad, maar het heeft niet mogen zijn.

Was het nú opnieuw te doen, we stonden er na twintig jaar nog. Maar het is niet opnieuw te doen en dus is het na tien jaar uitgefizzeld.

We zaten aan tafel te overlopen wie er allemaal collega’s waren geweest. Die, en die, en die, en dié natuurlijk: hebt gij die nog gezien? Neen, ik dacht dat hij twee kindjes had, en hij ondertussen al drie? Of vier? En die is een tijd redelijk succesvol geweest, geen idee wat hij nu nog doet; en dié heb ik vorige maand nog gesproken, en met dié heb ik nog zeker elke week te doen.

En herinnert g’u nog…? God ja, en weet ge nog hoe ze…? En wat ze deed als…? Ik zie ze soms nog eens voorbijkomen op het internet, maar ik ben er wel zeker van dat ze liefst gewoon helemaal verdwenen was.

Oh, en wat was nu ook alweer de naam van die cynische profiteur van klootzak? Die deed alsof hij goed was in zijn werk? Was dat niet…? Tiens, dat zegt mij helemaal niets — was dat dan…?

Neenee, dié is gelukkig getrouwd, en ik spreek er nog soms eens mee op het internet, net als die andere trouwens, en zij hebben ook een kindje dat ik dringend eens zou moeten bezoeken. Nee, ik had het over die ouwe zak,.. ha, juist, ik had de achternaam juist maar de voornaam was verkeerd, ik zal het verdrongen hebben.

Ha, en van smeerlappen gesproken, dié, daar wil ik nooit nog iets van horen. En wat was ook alweer de naam van die tiep die daar een jaar of twee niets heeft zitten doen? Nee, ik heb er ook geen idee van. Geen flauw idee meer. Hij zat daar in de hoek, en ik was te laf om hem na twee maand buiten te smijten zoals ik had moeten doen, maar geen flauw idee meer wie het was, sorry.

En die keer dat er een verkoper geheadhunted was, weet ge ’t nog? Die duts, voor een onmogelijke opdracht geplaatst en tegelijkertijd te lang en te kort in dienst gehouden! En de Grote Bazen uit het Buitenland! En de Bazen die toen plots Ex-Bazen waren!

Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer er terugkwam.

Uit de met stip tien meest miserabele jaren van mijn leven.

En toen vroeg de vriendin zich af wie we van al die mensen eigenlijk wel graag zouden willen terugzien.

En toen bedacht ik: ik wil ze eventueel wel apart eens zien, op de smeerlappen na dan.

Maar allemaal samen?

Ze zouden er mij geld voor mogen geven: nooit vanzeleven.