De grimlach van herkenning. Wij gaan met al onze kinderen al vier jaar naar dezelfde school, en ik heb nog altijd problemen om collega-ouders aan te spreken.

Zo ongeveer de enige mens waar ik zonder al te veel schroom tegen durf te spreken op dergelijke gebeurtenissen, is de vader van Tim. Die toen wij klein waren een buurjongen van ons was, en dat schept toch een band. 🙂

Sandra daarentegen: no problemo. Honderduit spreken met alles en iedereen. Een sociaal mens, zoals dat heet.

Ik ben al altijd bang geweest van tegen mensen te spreken in het wild. Toen wij klein waren en er moest om een tas suiker gegaan worden naar voornoemende buren, stuurde ik er altijd mijn broer (anderhalf jaar jonger) op uit. Als er op straat iets moet gevraagd worden wegens weg kwijt of zo: Sandra moet het doen. Telefoneren naar mensen: idemditto.

Op het ziekelijke af verlegen, thass me.

Behalve als het moet weggestoken worden, natuurlijk. Dan kan ik als de beste doen alsof ik eigenlijk een heel sociale mens ben, die niet bang is van de medemens. En tussen ons gezegd en elders gezwegen: tenzij ik u al een hele tijd ken, ben ik nog altijd bang van u. 🙂

Pas op, ik heb er helemaal géén last van om voor grote groepen mensen te spreken, integendeel, als ik wat tijd en opportuniteit heb gehad om mijn zaken voor te bereiden doe ik dat zelfs bijzonder graag.

En eigenlijk: verkoopspraat doen voor klanten en dergelijke, dat deed ik ook heel erg graag. Als er geen smalltalk moest aan te pas komen—of beter, als de smalltalk niet persoonlijk hoefde te worden en als de sociale situatie duidelijk was: kom mor ip.

Afhankelijk van hoe je het bekijkt, was dat een situatie van “Ik ben hier om u in de luren te leggen, en u wilt mij een kloot afdraaien en zo goedkoop mogelijk bediend te worden” en/of “Ik ben de enige die u kan helpen en u hebt mij nodig; ik heb u niet nodig, en u mag content zijn dat ik u wil helpen”, en wijs dat dat achteraf gezien eigenlijk was!

Maar tussen dat, waar ik geen problemen mee heb, en mensen die ik wat beter ken, en waar ik ook geen problemen mee heb, zit dus die Valley of Awkwardness.

De situatie van de housewarmingparty waar iedereen de gastheer kent, maar niemand elkaar. Waar we dan in een grote cirkel, elk met een glas in de hand, in de living zwijgend naar elkaar staan te koekeloeren.

De situatie van de management trainingen.

Van de recepties na congressen.

Brrr.

sociaal