Aan de andere kant… Het was weer zo’n vreemde bedoening, gisteren. Quiz van de balie van Gent, maar wegens uitvallen van een vast teamlid mocht ik (ik was serieus vereerd) het team van Griet en Els vervoegen. We eindigen nooit schaamtelijk, zei Els.

Ik zag het wel zitten, want een quiz, da’s meestal wijs, zo van lachen met de vragen en dat we het wel weten of juist niet, en doen alsof we valsspelen, en spanning maar toch ook niet, enfin — dat is toch mijn beperkte ervaring van een quiz of drie in mijn leven meegemaakt te hebben. En als ik op televisie naar van die kwissen kijk, dan is mijn slets nooit ver van mijn hand, en nooit ver van naar de televisie gesmeten te worden, want dààr weet ik het meestal allemaal wel: ik ben die mens tegen wie ze dan zeggen gij zoudt daar eens moeten aan meedoen, gij.

Maar tegelijk zag ik het ook niet zitten: nieuwe mensen! moeten leren kennen! Mensen die ik niet ken! Akelig! Ik wist ook helemaal niet wie wie was

Griet, zei Els toen we op weg waren naar het zaaltje in Sint-Denijs-Westrem, en ik voegde daar meteen haar achternaam aan toe — da’s zoiets met associatief geheugen of zo dat ik heb, ik verbind meestal voornamen en achternamen in mijn hoofd: al mijn leraars en proffen van eeuwen geleden zitten ook in zo’n klassement bij elkaar. ‘t Is dus nooit “Stragier” in mijn hoofd, maar wel “Johan Stragier”. Afijn.

Ik voegde dus achternaam bij voornaam Griet. En toen vroeg ik me pas af: tiens, maar dan moet ik die toch kennen? Maar van waar? Van in de les vroger? Of van op het interweb? Of via iemand die iemand kent die ik ken en dat we ooit aan mekaar voorgesteld zijn?

Toen we hallo zeiden en handjes schuddden, had ik nog geen idee — da’s ook zoiets met gezichtengeheugen dat ik heb, ik onthoud gezichten pas als ik ze op relatief korte tijd meer dan eens gezien heb, anders zijn ze wég: schaamtelijk soms, dat ik daags na een vergadering niet meer weet wie die persoon in de lift naast mij is. Zodus. (O, en ik vind dat schuddden een extra d mag krijgen voor de verleden tijd.)

Maar alla: handjeschud, en bleek dat Griet mij op een babydrink-maar-het-mag-die-naam-niet-hebben onlangs een glas had getrakteerd wegens dat ik ooit een beeldje van een rups en van een emmer had doorgestuurd. HA! Connectie gelegd! Dat was ergens vorig jaar, en daarna zijn we malkander nog een paar keer via e-mail of andere tegengekomen: zij was één van de mensen die de Gentblogt-redactie tijdens de Gentse Feesten uitbreidde, ze zat ergens net na de Gentse Feesten bij Peter en Lien (waarmee ze ook loopt/liep, herinnerde ik me plots) vóór de computer toen aldaar Googletalk getest werd en toen heb ik nog de groeten gekregen en teruggegeven (“de groeten aan Griet… ik bedoel MEESTER Griet” zei ik toen nog, denk ik), ze heeft denk ik ook eens tickets gewonnen voor Comedy Zone via Gentblogt, zo’n dingen, dat schept een band.

Pas op, da’s natuurlijk nog geen garantie voor wat dan ook: interactie met nieuwe mensen is niet echt altijd mijn ding, namelijk.

Maar kijk, wie schetst mijn verbazing: ‘t was wijs, en niet awkward of niets. Meestal is het eerst stroef en ieek, en later lukt het wel, maar ge hebt dat soms, met mensen — of beter, ik heb dat sos met mensen, dat het na anderhalve minuut lijkt alsof ik ze al een eeuw ken.

De eerste keer dat dat mij bewust overkwam, was toen ik de neven en nichten van Sandra voor het eerst zag, en sindsdien heb ik dat nog al een paar keer gehad, met mensen waar ik dan later bleek toch wel goed mee overeen te komen. En kijk: met Griet dus ook.

Hoera! dus ook die quiz, en niet alléén bleh.

Zoeken en denken en dju, waarom wéét ik dat nu niet meer, ik heb het altijd wel geweten vroeger en hoe oud ben ik niet aan het worden. En nootjes en drank en nic-nacs met suiker (heeft dat eigenlijk een naam, buiten iced gem dat het voordeel heeft juist te zijn, maar het nadeel dat niemand het gebruikt?), en gekissebis tussen de quizmaster en de jury (normaal gezien zin de antwoordbladen voorgefotocopieerd, deze keer was er ergens een onverlaat het vergeten en moesten we ons behelpen met zelfgescheurde kladblaadjes).

En de tradities: punten opschrijven, tellen, een dubbel houden van de antwoorden ter correctie, laatsteminuutveranderingen (néé! Emilia, niet Nelly Furtado!) (ah, toch, euh, sorry) (néé! niet St. Pancras! Charing Cross!) (ah, euh, oei), allemaal inclusief natuurlijk sluimerende verwijten naar deze of gene (gij hebt mij doen veranderen! gij hebt mij niet doen veranderen!) tot de volgende ronde waar het de verwetene is die plots het recht krijgt de verwijter te zijn… joy.

Ik zou meer quizen willen doen, eigenlijk. Met de mensen die er gisteren bij waren.

Oei, heb ik dat echt gezegd? 🙂

update: en voor de duidelijkheid — slechte mensen, op het internet soms — nog het allerliefste met mijn madam erbij ook natuurlijk!

update update: voor de duidelijkheid — het wémelt van slechte mensen op het internet — ‘t is dus niét alleen Els en Griet maar ook Johan Donat (had ik al gezegd dat ik slecht in namen ben?) waarmee het zeer aangenaam spelen was, gisteren. De reden dat ik Johan Donat er niet bijgeschreven had, was (a) omdat ik zijn naam vergeten was besef ik net eigenlijk gewoon verkeerd onthouden heb (schaam op mij) en (b) omdat ik hem tot gisteren noch van haar noch van pluimen kende