Ik had al meer dan een jaar een geldsom op mijn bankrekening staan, die te gebruiken was voor “dingen voor mijn rug”.

Verbouwingen, hadden we gedacht, of een zetel of zo, of een orthopedisch bed.

Ik koop dan misschien wel enorm graag dingen, maar het geld ook echt uitgeven, dàt doe ik niet graag. En dus bleef dat geld maar staan, want enorm dringend noodzakelijk was het ook niet: de trekzetel werkte nog, het bed was niet kapot, en mits over en weer gaan in het midden van de nacht, lukte het allemaal wel om de nacht door te komen.

Helaas: onlangs heeft mijn trekzetel de geest gegeven, en parallel daarmee heb ik de laatste tijd echt meer en meer pijn aan mijn rug.

En dus hebben we onlangs van ons hart een steen gemaakt en een nieuwe trekzetel gekocht.

Deze, maar dan in rood (“tabasco”) leer, en met een luchtpompje in de lendenen voor extra steun, en een bijzettafeltje, en een voet in geborsteld aluminium:

Wij dus naar de winkel zaterdag. Sandra was presentabel, maar mijn broer en ik waren alletwee in luizige modus—ik bijvoorbeeld met mijn verslaten lange zwarte mantel en mijn grijze “I’m not handicapped, I’m just lazy” t-shirt aan. En daarnaast liepen we daar ook met onze vier kinderen in marginale armoezaaiermodus, met snotneuzen en zo.

Ik ga niet zeggen dat de verkopers ons niet graag zagen komen, maar ik had toch de indruk dat ze niet over grond rolden van contentement. Sjieke winkel, dure scandinavische meubels, afschrikkingseffect en zo.

Enfin, ik houd daar een verkoper tegen, en ik zeg dat ik graag een stoel zou willen kopen.

– Ah, zo’n kniestoeltje misschien?

…en we zijn al helemaal op weg naar de El Relatively Cheapo-afdeling, waar zo van die Stokke-scharminkels staan.

– Neenee, ik had eerder gedacht aan zo’n stoel van Hjellegjerde, een Contura 20.10 in Tabasco leer, met rechtopstaande hoofdsteun, en een bijzettafeltje.

Ik kan mij vergissen, want het was eigenlijk al een vriendelijke verkoper om mee te beginnen, maar ik had de indruk dat hij ineens nog een fractie vriendelijker werd.

Enfin, zetel gekocht—meteen met één aankoop al recht op de GKK, de Grote Klant Korting. Ik denk dat mijn broer had laten vallen dat ik problemen met mijn rug had, en die verkoper zegt langs zijn neus weg dat als ik ooit nog een bed zou kopen, dat ik dan eens zou moeten kijken naar de bedden die er staan, dààr, kijk maar.

Wij daar naartoe, kort overlegd, en dan op zoek naar nog een verkoper:

– Meneer, ik zou graag zo twee bedden met afstandsbediening kopen.

Het was een andere verkoper, en ik denk dat hij me niet goed begrepen had: hij deed zo’n wegwerpbeweging van “een momentje”. Ook hier vrees ik dat onze luizigheid ons wel eens parten zou kunnen gespeeld hebben. Wij in een zetel gaan zitten, een minuutje of tien wachten tot de meneer terug was.

En dan herhaald: dat ik graag twee exemplaren had gekocht van dat bed, dàt daar, jazeker, het duurste bed dat ze in de hele winkel staan hadden.

Opnieuw een nauwelijks merkbare “o, zó zit het!”, en tegen dan kwam de eerste verkoper langs: of hij ons niet verder kon helpen, want hij “kende ons”. Neenee, zei de tweede verkoper, hij kende meneer ook—en dat was niet eens gelogen: hij had ons vorige week geholpen.

Enfin, we zijn dus ook een bed rijker. Met matras en alles, en met een afstandsbediening en zo. Een bed dat uiteindelijk in identiek dezelfde positie als een trekzetel te krijgen is, zodat ik hopelijk binnen een aantal weken gewoon in de slaapkamer kan blijven als mijn rug mij ‘s nachts parten speelt.

En we zijn een bed, een trekzetel en een kookvuur rijker, maar de bankrekening staat helemaal plat.

Ach ja. So it goes.