Ik word ouder.  Ja, iedereen wordt ouder, maar ik word echt ouder.

Ik begin slechter te zien: niet dat ik een bril nodig heb, maar ik zet mijn 21-inch monitor die op een halve meter van mij staat, niet meer op 1600×1200 maar op 1280×1024.

Mijn vel begint lost te laten in mijn gezicht en op mijn handen.

Ik verlies haar waar ik er vroeger had—op mijn hoofd—en tegelijkertijd groeit er haar waar er eigenlijk helemaal geen hoort te groeien—in mijn neus en op mijn rug, om zo maar iets te zeggen. Nog een geluk dat ik er nog geen in mijn oren heb.

En ‘t is hoegenaamd niet dat ik er mee in zit, echt waar niet. Ik kan er alleen maar wat om lachen, en de aftakeling met een zekere meewarigheid zo’n beetje documenteren voor later. Ik kan mij inbeelden dat er mensen zijn die zich daar wel zorgen om maken. Om het getal van de leeftijd zelf: die allerlei drama’s maken over “tram drie” en “tram vier”. Of om de uiterlijke tekenen: rimpels, of haar verliezen. Nah, kan me niet schelen.

Nee, waar ik mee inzit, is dat er altijd maar minder en minder tijd is. De tijd zoeft voorbij, en als het dan eens weekend is, gaat dat nóg sneller voorbij dan een gewone doordeweekse dag.

Ik ben vandaag in de Fnac gepasseerd, en ik heb er drie boeken gekocht. Drie. Die ik op geen weken ga uitgelezen krijgen, weet ik nu al. Vroeger kreeg ik een boek per dag uit.

Ik ben bezig aan php-prutserijen voor het project, onoverkomelijk moeilijk is het allemaal niet, maar ik word telkenmale geconfronteerd met dingen als Ultimate Tag Warrior die ik dan gebruik wegens toch al bestaand, maar die ik eigenlijk liefst opnieuw zou willen maken wegens eigenlijk helemaal niet zo goed gemaakt. Ja, ik zou het zelf beter kunnen. Maar nee, ik heb er geen tijd voor.

Ik heb vele honderden foto’s van beesten staan, en elke week komen er tientallen bij. Ik zou die echt dringend willen op het internet krijgen, op een min of meer gestructureerde manier. 

Ik kreeg vrijdag een mail om te vragen of ik niet alstublieft wat verder zou willen betatesten aan een programma waar ik tot vorig jaar zwaar aan beta getest heb, maar de laatste maanden niet meer.

Geen tijd, geen tijd, geen tijd.

En hoe ouder ik word, hoe minder tijd er over is om tijd te maken. Ik word me er meer en meer van bewust dat het leven een zandloper is, en dat hoe ik het ook draai of keer, er altijd maar minder bovenaan zit en altijd maar meer onderaan.

Al de dingen die ik wou doen en die ik, realistisch, niet meer zal doen. Al de dingen die ik wil doen, en die, realistisch gezien, langs de kant zullen blijven liggen terwijl andere dingen moeten gedaan worden. Al de dingen die ik wil leren maar die ik vijf of tien jaar geleden, toen het nog kon, had moeten leren.

Ach ja. Het is nog niet voorbij natuurlijk. Er kan nog wel het één en het ander. Vijfendertig jaar is nog niet helemaal opgebruikt. Nog twintig jaar en ik kan op prepensioen, nee?