Ooit als eens het gevoel gehad om er een schop in te willen geven? Een sloophamer te nemen en de computers, de tafels, de deuren en muren mee te bewerken?
Zo het gevoel van tegen een bierkaai te moeten vechten om iets te mogen vràgen, en als je dan uiteindelijk de vraag gesteld krijgt, dat blijkt dat je net zo goed in een babylonisch-assyrisch dialekt had kunnen spreken?
Zo een situatie waar de discussie niet eens gaat over hoe we een huis gaan bouwen, maar waar blijkt dat terwijl één partij eigenlijk een plan voor een huis in gedachten heeft, een andere meer te vinden is voor een nieuwe fietsketting, een CD van Willeke Alberti en een maaltijd in een chinees restaurant?
Zo zin hebben om de deur achter je rug dicht te trekken, de sleutels aan de receptie achter te laten, gewoon naar huis te gaan en nooit meer terug te komen?
Zo een gevoel van what the drat zit ik hier eigenlijk te doén?
Van hoe is dat in ‘s hemelsnaam mógelijk?
Van aaargh?
Ooit al eens dat gevoel gehad? Ja? Wel: ik sympathiseer.
NB uiteraard zijn dit allemaal hypothetische vragen, zomaar los in het wilde weg gevraagd. Autofictie, weetuwel.
Geschreven al luisterend naar: The Beatles – Let It Be – Dig A Pony
Reacties
12 reacties op “Schup”
Dat lucht op hé?
Ervaringsdeskundige aan het woord, nee?
Meer boos zijn, Michel. Je wordt er nog grappiger van. (CD WA en eten, met nuance bij de Chinees, tgo. huis – ik lig hier te krullen van het lachen).
Ik kan me niet voorstellen dat jij boos kan worden, maar nu blijkt dus dat jij dan toch normaal bent.
Computers, muren en kantoormeubilair met een sloophamer willen bewerken? Dàgelijks.
/me zou tegenwoordig ook wel hoogst persoonlijk een raket naar de maan willen reserveren bij nasa en daar sommige individuën willen insteken…
@Christiane: oei. 🙂
Ik vrees dat mijn natuurlijke staat “boos” is. Er zijn alleen momenten dat ik het beter weg kan steken dan anders.
Oh, was het bij jou ook zo’n dagje? Amaai, ik kwam deze middag uit een vergadering en moest naar buiten het blok omlopen om te bekomen. Het komt er hem op neer dat ik iemand zijn werk moet afpakken, zijn werk moet afbreken, terug opbouwen met ‘de heilige bedrijfs-standaard’ en dat allemaal zonder bouwplan of backup terug from ‘scratch'(want die gast waarvan ze willen dat ik een kloot ga afdraaien is ook niet zot) Tijdens die vergadering vond ik 1) die gast ontzettend symphatiek 2) het werk dat hij gedaan heeft ontzettend goed. (Alleen: het was niet volgens ‘de regels’ en daar zijn ze nu ineens achtergekomen (managers!) en moet het om zeep. Heb me nog nooit zo miserabel gevoeld. Moest ik (dat verdomde) geld genoeg hebben dan was ik het deze middag prompt afgebold.
Boos ? Verontwaardigd ? Niet akkoord ? Je krijgt geen gehoor ? Je bent overtuigd van je Grote Gelijk ? Wees dan consequent en doe het zelf.
@Charles: wat een en ander met consequentie te maken heeft, is mij een raadsel. En al helemaal omdat buiten mezelf en op dit ogenblik één ander iemand geen mens weet waar ik het over heb.
‘k herken me zelf niet meer. Als mensen boos worden, lijken, zijn, word ik het ook. ‘t Zal de regen zijn, maar (morgen) vandaag is het al weer voorbij.
@Huug:
zoals een collega altijd aanhaalt in dat soort situaties: vroeger lagen dit soort mensen naakt aan een ketting, nu is het management…