Die oogjes!
Marpissa muscosa, uiteraard. Ik wou een foto van boven nemen om de oogjes achteraan zijn kop te tonen, maar natuurlijk keek het beest rechtstreeks in de lens.
Echt waar de meest schattige van alle soorten spinnen, springspinnen.
Tales of Drudgery & Boredom.
Reacties
14 reacties op “Ki-yooote!”
ogen! op zijn lijf! lijf! ogen daarop! wha!
:-/
Mijn haar komt er van recht te staan…
Hoe groot is zo’n beest nu?
Een millimeter of vijf, zes. 🙂
En zo’n beest, springt dat dan echt?
Zeker! Het sluipt op zijn prooi af, maakt zich aan de muur vast met een losse draad en dan springt het vliegensvlug op zijn slachtoffer af.
Als je wat geduld hebt, kun je ze ook “voederen”: een klein bladluisje op een speldenkop laten plaatsvinden bijvoorbeeld, en dan in de buurt houden.
Ze kunnen heel erg goed zien, en voor spinnen ook wel relatief ver: als je er met je vinger in de buurt komt, doen ze zo’n grappig achterwaarts dansje. Echt weglopen doen ze niet snel, want ze zijn eigenlijk wel behoorlijk brutaal. Alleen als het ze echt te warm onder de voeten wordt, springen ze weg.
Gut seg, kan je geen disclaimer/zwarte balkjes op je foto’s plaatsen: NSFC (not suited for chickens). Ik ben geen arachnafoob, maar krijg ongeveer zowat dezelfde reflexen als toendertijd een oervoorvader moet gekregen hebben toen hij een sabeltandtijger zag (gevaar, lopen, springen, nog meer lopen …). Zelfs al is dat beest maar 5mm groot.
Is waarschijnlijk genetisch ingebakken, één van mijn voorvaderen moet ooit eens opgefret geweest zijn door zo’n beest. Zit in mijn genetisch geheugen.
Hm, als ik zo’n foto’s zie, krijg ik terstond zin om m’n 70-200 te verkopen en een deftige macrolens te kopen.
“ogen! op zijn lijf!”
Dermee dat dat bij chelicerata cephalothorax noemt hé.
Fotogeniek.
’t zijn schatjes, maar lang niet zo snoezig als een gemiddelde rattestaartlarve.
Ew, ew, ew en nog eens ew.
:S
kent ge deze fotokes, michel?
met die ambetante tags altijd
de link staat er. neh