Zelie was jaloers dat ik dingen kon schrijven en dat heel de wereld dat kon lezen en dat ze dan dingen konden zeggen tegen mij en dat ik dan dingen kon terug zeggen.

Na rijp beraad: Zelie heeft ook een weblog.

Ik weet niet of het een bevlieging is dan wel een roeping, maar alla.

Wat het zeker niet wordt, is een soort papa-doet-weblog-voor dochter: al wat er op komt, is omdat Zelie het wilt, en is honderd procent geschreven door Zelie zelf. Ik ben niet van plan om Zelie te verplichten om te schrijven, en ik ben al helemaal niet van plan om het voor haar te schrijven.

Hoe we het doen? Ze typt alles zelf op het klavier terwijl ze op mijn schoot zit, en ik mag enkel de aanhalingstekens doen. Hoogst uitzonderlijk vraagt ze om de schrijfwijze van een woord, maar tot nog toe was het alleen “flippo’s” dat ik heb moeten spellen.

Vóór er mensen op hun achterste poten staan: ja, uiteraard ga ik daar omzichtig mee om gaan. Ja, ik let wel op. Jaja. Het belangrijkste is dat Zelie er plezier aan beleeft. 🙂