Soms moet een mens geluk hebben. Tomocerus vulgaris, da’s een heel erg dankbaar beest om foto’s van te nemen: een springstaartje (exotisch! onbekend klein grut! wijs!) maar toch groot genoeg om met een normale macrolens te kunnen portretteren, en iridescerend dus een eindeloze variatie aan kleuren:

Nu ja, op den duur en na een tijdje heeft een mens het wel gezien, vooral als het verdorie nooit lukt om de furcula van zo’n beest op foto te zetten. Zet de vermoeidheid in: een beetje zoals ik ondertussen wel mijn bekomst heb van kruisspinnen.

En dan komt er plots een foto als deze:

Ik wou eigenlijk een foto van die Tomocerus nemen. Zuiver compleet toevallig, want ik had de rekel geeneens gezien op mijn klein zoekertje en in de donkerte, stond er een heel erg klein mosschorpioentje op! Een overmoedig mosschorpioentje, want al vreten ze springstaarten, zo’n Tomocerus is echt wel out of its league qua grootte, vermoed ik.

Maar had ik het verdorie geweten, ik zou er wel dertig foto’s van genomen hebben! Ik kon mijzelf wel voor de kop stoten toen ik de foto bekeek: die dingen zijn, zeker in vergelijking met pakweg springstaarten, echt wel sloom. En had ik het gezien, ik had het gewoon op een wit blad kunnen zetten en foto’s trekken zoveel ik wou… trrr.

Een nieuw terug te vinden beest dus. Ik rust niet voor ik nóg pseudoschorpioenen gevonden heb! [zou ik die eigenlijk niet kunnen kweken, op de één of andere manier? boekenschorpioenen of zo?]