Ik dacht: laatste paar dagen op het werk, dat moet toch gedocumenteerd worden. En zoals gezegd: mijn eigenlijk camera is verdwenen, en al wat ik heb dat bewegend beeld kan schieten, is een oude, gedeukte Casio Exilim. Letterlijk gedeukt zelfs, kijk maar, hier tegen het enige wat me nog rest van de echte camera aangeleund:

Dat ding doet wel filmpjes, maar ‘t is eigenlijk echt wel gene vetten: kwaliteit is in het abstract nog wel niet zó slecht (640×480, 30fps), maar artefacten, zware compressie, slecht geluid, storend gekraak als de autofocus zijn ding doet, geen mogelijkheid om in- en uit te zoomen… en ergste van al: bijzonder moeilijk te editeren, bleek gisteren.

Ik had een testfilmpje van mezelf in de badkamer gemaakt, en ik dacht dat wat snappy te editeren, maar tarara. Windows Movie Maker blijft erop hangen, Premiere leest het wel in maar weigert het te renderen, ULead Whateverdinges Videosmurf crashte: niet goed.

Ik heb dan maar alle korte stukjes zonder editeren na mekaar geplakt, en om te testen wat het geeft naar YouTube gesmeten. Dat lukte wel, uiteindelijk, al was er om tien uur ‘s avonds met maar één 60 watt-gloeilampje en een lichtje aan de spiegel natuurlijk verre van genoeg licht. En dus heb ik vanmorgen in het naar het werk gaan ook filmpjes gemaakt, en vanmiddag tijdens het eten ook, en misschien doe ik dat vanavond ook nog wel. En dan probeer ik alsnog een montage te forceren.

Ik moet trouwens dringend een beter scheertoestel vinden, want het kan écht niet meer zijn. Met dat ik me scheer om 6u30, en dat het een slechte machine is, zie ik er tegen de middag (en al helemaal tegen ‘s avonds) helemaal als een boef uit:

Ik heb van die goofy smiles, zei iemand op Gmail mij trouwens. Of het zou ook een andere figuur kunnen zijn, dat wou hij nog in het midden houden, maar in alle geval een cartoon-smile. En dat ik het filmpje zeker op mijn weblog moest zetten. Euh, bij deze dan.

I’m sure there was a compliment in there somewhere. Ahem.