Als we uit Brussel komen ‘s avonds, staat er soms een mevrouw met een kabouterhondje op het perron.

Pas op, niet zo’n vernepeld bevend bonsaimormel met uitpuilend waterende oogjes! Nee, een bona fide plus mignon que moi tu meurs minihondje, zo’n vijftien centimeter of zo, wit met wat zwart, een half staartje druk kwispelend, misschien een paar weken oud.

Ik, slechte mens dat ik ben, kon het gisteren niet laten mijn treincompagnon aan te stoten en dat beestje aan te wijzen: “kijk, een ratje! een tam ratje!”

Stilletjes gezegd hoor, discreet en al.

Vandaag waren we met drie, en slechte mens dat ik ben, kon het weer niet laten om te zeggen dat dat guinees-biggetje-aan-een-leiband er weer was. “Ooo een caviatjen, zo wijs!”, dat genre fratsen. Gepaard met enig gegiechel, vrees ik.

Maar onopvallend, dacht ik toch.

Jammer maar helaas: toen we al de trap naar beneden aan het nemen waren, smeet de eigenares van het mormeltje me haar (lege, gelukkig!) fles cola naar het hoofd.

Ahem. Als ze er morgen nog staan, maak ik er een punt van om luid te zeggen hoe schattug ik het ding wel niet vind.