Zelie is met haar slechtste rapport ooit naar huis gekomen: er stond een 3 (kan beter) op voor stiptheid.
En het ergste van al: de juffrouw had het rapport al helemaal ingevuld, en ze heeft in extremis nog de tipp-ex moeten bovenhalen. Vandaag had Zelie haar huiswerk gewoon niet gemaakt, én was ze haar turnzak vergeten. Hot on the heels van maandag een brief vergeten laten invullen en een toets vergeten laten ondertekenen.
Mijn hart brak: ik heb het zelf ik-weet-niet-hoeveel meegemaakt op de lagere school, jaren en jaren aan een stuk.
Ik weet het ook niet precies wat er mee te doen, maar ik heb me in alle geval niet kwaad gemaakt. Ik heb heel erg teleurgesteld gekeken, en het heeft zijn effect niet gemist: Zelie begon hartverscheurend te wenen. “Ik ben niet boos,” heb ik stilletjes gezegd, “maar ik ben wel vedrietig. Omdat ik weet dat je beter kan.”
Nog waterlanders natuurlijk.
En of ze het nog ging doen? Snif, snik, neee…
Afijn ja. *houdt zijn hart vast*
update dat niemand een verkeerd gedacht krijgt: het was een zeer goed rapport, op dat ene cijfer na. En Zelie is enorm vlijtig en hardwerkend op school, door de band. Zij is van het type dat als ze weet dat ze tegen volgende week één van de vijf gedichtjes van buiten moet kennen, dat ze niet het kortste neemt, maar ze meteen allemaal van buiten leert, “omdat ze niet kan kiezen”. Ze kan soms vergeetachtig zijn en soms ook wat slordig, maar het is hoegenaamd niet van slechte wil. En ze was er wel degelijk het hart van in. En we gaan er zelf ook meer op moeten letten. Zo.
Reacties
12 reacties op “Teleurstelling”
die keren dat mijn ma mij zie dat het “archi-slecht” was, wa sik niet zozeer onder de indruk van het slechte cijfer omdat ik wist dat het wel goed was, maar van boze ouders kruip je toch altijd maar in je hoekje…
Volgens mij steek je véél te véél tijd in je blog en verwaarloos je vrouw en kinderen 😛
Oh nee: “Ik ben niet boos maar verdrietig.”
Was dat niks van de babyboomers (je weet wel, geweldloze opvoeding enzo)? Ik draag nog altijd de lidtekens.
Mijn plan is om het onze kids niet aan te doen 🙂 Al zal het wel niet lukken.
Hm. Ik stel mij nu wel de vraag. Dit gebeurt toch niet zomaar?
Een beetje het perspectief houden, helpt natuurlijk wel: het is zoals altijd een uitstekend rapport, en al wat ze “verkeerd” gedaan heeft, was deze week gebeurd.
Het huiswerk dat ze niet gedaan heeft, is omdat er donderdag uitzonderlijk tegelijkertijd géén studie was en wél huiswerk.
De niet-ondertekende dingen, dat is *eigenlijk* een gedeelde verantwoordelijkheid: wij zouden de agenda ook zorgvuldig moeten nalezen.
Rest dan nog de turnzak, tja, één keer vergeten op twee jaar tijd…
Dan breng je het wel redelijk dramatisch over. 🙂
Hoe, ik? Dramatisch overbrengen? Naaah. 🙂
The expert talking. 🙂
“Ik ben niet boos maar verdrietig.”
Godsamme. Dat lapt mijn lief mij ook altijd.
(waarna we beide in schateren uitbarsten)
Ocharme kindje, beladen met de erfzonden van je papa en mama, nu nog emotionele chantage moeten ondergaan om futiliteiten waar ze zelf nog mee in het reine moeten komen 😉
Je bent een kind van de jaren 70 of je bent het niet. 🙂
Lees al ‘n tijdje -af en toe- je blog. Niet alleen maar ook omdat ik ‘n 5jarig dochtertje heb die Zélie, naar haar overgrootmoeder, heet (en zoveel Zélies lopen er op deze bol niet rond)
Maar deze post deed me dan weer zo aan m’n zoon -Stan, 7jaar- denken dat ik er toch op wou reageren. Lastig is het om je eigen gebreken en hebbelijkheden in je kinderen te herkennen. En hoe ga je d’r mee om? Ik kon nog maar nauwelijks schrijven en m’n rapport vermelde al “W. schrijft slordig!!” .M’n verdere schoolgaande jeugd heb ik dit stigma met me meegedragen… Vorige week oudercontact in de school van m’n kinderen en wat ik krijgen we te horen :”toch jammer dat Stanneke zo slordig schrijft!” Lap!
En bleef het maar bij dat ene “foutje” maar nee : verstrooid , vergeetachtig,… : zowel op mij als op m’n zoon van toepassing. Moeder de vrouw kan daar bijzonder meedogenloos mee omspringen. Vader de man vraagt zich dan altijd af welk stuk daarvan erfelijk is : hoe kan je het nageslacht daar dan de schuld van geven. En halen disciplinaire maatregelen daartegen iets uit…
Zélie lijkt in alles op haar Moeder en bleef dus van elke zonde of gebrek gespaard -of wat had je gedacht 🙂