Ik heb gisteren ook een akelige droom gehad.

Normaal gezien kan ik dromen wel zo’n beetje bijsturen: zo al slapend beslissen waar het naartoe moet gaan. Maar deze keer niet, en ik denk dat het vooral dat was dat het zo beangstigend maakte.

Ik was in een klaslokaal, maar het kan ook een bureau geweest zijn, en ik had geen controle meer over wat ik deed. Ik liep alsof ik een acute aanval van lage bloeddruk had: alles schemerde, ik zwijmelde, en ik moest me aan de tafel vasthouden om recht te blijven.

En ik wist dat dit geen tijdelijk iets was, maar wel een permanent probleem. En iedereen keek naar mij, en ik kon er niets aan doen: ik was wel helemaal in orde vanbinnen, maar van buiten was het allemaal om zeep. Alhoewel: ook dat vanbinnen in orde zijn was niet echt zo. Ik moest bijzonder bewust de moeite doen om te concentreren op de gezichten van de mensen die ik zag, want anders vergleden en versmolten die tot gruwelijk vervormde reptielachtige dingen met gloeiende rode ogen.

En ik hoorde de hele wereld alsof hij op het einde van een heel lange buis zat.

En ik was doodsbenauwd. Dàt wist ik wel, bewust bedoel ik dan, maar ik kon er niets aan veranderen, terwijl dat anders dus wel zo is: ik was helemaal verlamd en ik bleef maar vallen in een diep gat, zwarter dan de binnenkant van een kolenketel.

Weird, maat.