‘t Was vandaag weer eens zo’n vreemde dag. Ik had me voorgenomen dingen te doen, maar uiteindelijk is het er niet van gekomen.

Dat gebeurt wel eens meer, maar deze keer had ik een min of meer goede reden: Sandra was met Zelie en Louis naar de bioscoop. Vriendin E. plus zoon J. en dochter M., ongeveer minofmeer dezelfde leeftijd als Zelie en Louis, waren mee. Happy Feet, of wat dacht u.

Ik was in de zak gezet: gisteren had Sandra plots een regel uitgevonden dat we om beurten naar de film gingen met de twee oudste, en aangezien ik de laatste keer was geweest (K3 en het Ijsprinsesje), was het deze keer aan haar. Zelie herinnerde zich dat ze ondertussen naar nóg een film waren geweest zonder mij, maar tegen dan waren de afspraken al gemaakt, en aangezien pacta volgens mijn inwonende ex-advokaat in die omstandigheden servanda blijken te zijn: niets aan te doen en dat was dat.

Vanmorgen uitgeslapen (dank u zoetje!), en vanmiddag gezellig met z’n allen aan tafel rode kool en vleesbrood gegeten. Drie volwassenen, zes kinderen, en dat ik me de bedenking maakte dat dat al met al nog wonderwel meevalt, en dat ik de aantrekking van een kroostrijk gezin wel snap: de oudste die de jongere helpen en zo, uiteindelijk is het na vier niet zó enorm veel meer werk, kan ik me inbeelden.

Na het eten was het een delicate operatie: Jan mocht niet te weten komen dat de anderen naar de film gingen of het kot was te klein, dus moest hij meteen na het eten in bed gesmurft worden. Een wonder, eigenlijk, dat het zonder al te veel protest ging, want hij ziet het tegenwoordig niet echt altijd meer zitten. Anna was een andere zaak: die heeft meestal wat meer tijd nodig na het eten. Maar alsnog een poging gedaan om ze in bed te krijgen, iedereen weg, en ik in de trekzetel.

De filmgangers waren net weg, Anna lag er hoop en al vijf minuten in, en ik had prijs: krijsing. Ze was uiteraard nog lang niet moe genoeg om in bed te kruipen, en aangezien ze zo veel lawaai aan het maken was dat ik er voor vreesde dat de buren de politie zouden bellen: er uit gehaald.

Ach, ik kan er dan wel over klagen, maar eigenlijk toch niet. We hebben zo’n twee uur gespeeld. De truuk met de hand (#69: they never really outgrow the claw) gedaan, wel vijftig keer, en alle keren weer gesmolten als ze lacht. Haar op mij laten kruipen, en ze dan helemaal vastpakken. Ze kan zich nu al helemaal zelf optrekken tot rechtstaan: als ze met haar handjes mijn twee wijsvingers vastheeft, kan ze minutenlang blijven staan.

Muziek opzetten op de computer—met de computer op de zetel, want er is niets dat ze liever doet dan op het klavier kloppen—en dan kijken hoe ze eerst helemaal verbaasd zoekt naar de bron van het geluid, en dan helemaal meedoet met de muziek. Mijn dochter, minder dan een jaar oud, blijkt een groot fan te zijn van George Clinton en de zijnen: Bop Gun deed ze helemaal kronkelen van plezier.

En dan, als ze in haar oogjes begon te wrijven: vastgepakt, naar boven gedragen, met haar warme hoofdje helemaal in de hoek van mijn schouder en mijn nek, en rustig in bed gelegd.

Een goed half uur later belde Sandra: dat ik Jan en Anna uit bed moest halen, dat ze er binnen tien minuten zou staan om ze mee te nemen naar het zwembad.

Zó enorm veel heeft ze dus niet geslapen, maar toch: ze was helemaal blijgezind als ik ze ging halen. En met Anna in de armen naar Jan, die eerst geen zin had (“mama moet mij wakker maken!”), maar toen hij hoorde dat het was om te gaan zwemmen, op géén tijd uit zijn bed, de trap naar bedenen en in de badkamer was.

Ach, ik weet dat het afgezaagd is en zo, maar wij hebben echt wel uitstekende kinderen. En zo groot dat ze allemaal worden, ‘t is wreed.