Montage

Er is een wetsontwerp nog van in de tijd van de CVP aan de macht, dat nu door Paars aangepast is, rekening houdend met de suggesties van de OESO en de Raad van State. Eén stukje van die tekst zorgt voor wat deining: dat bedrijven die “recidiveren” zullen zwaarder beboet worden.

De discussie gaat niet over het naakte feit van het recidiveren, dat stond al een tijd vast en daar was iedereen het over eens. De discussie gaat, voor zover ik begrepen heb, over de vraag wanneer iets recidive is en wanneer niet: moet het precies hetzelfde feit zijn, of mag het feit er een beetje op lijken.

Afijn, over de grond van de zaak: ik zou het niet weten wie gelijk heeft, het is allemaal technisch. De regering zegt in twee tijden, na een halve paniekvoetbalreactie (denk ik) van Verhofstadt die zich zeer snel herpakt heeft, dat het allemaal maar een bagatel is. Het VBO speelt het spelletje zoals ze het voor hun leden moeten spelen: het steigert en zegt dat ze allemaal het bedrijfsleven kapotmaken, dat Onkelinckx de bedrijven gebruikt als pionnen in haar verkiezingscampagne, tralala, tralalie.

De geschiedenis zal wel uitwijzen wat en hoe, ik lig er niet wakker van.

Maar.

Er was vannamiddag een kleine scuffle in het parlement. Ik zat voor de televisie naar Villa Politica te kijken—parlementaire TV, niets zo wijs!—en ik heb het incident live zien gebeuren. Het halfrond (allez ja, het Vlaams Blok en Pieter De Crem) zat al de hele tijd te memmen dat Verhofstadt niet durfde komen en dat er ruzie was in de regering. Er waren uiteindelijk twee parlementaire vragen, van Pieter De Crem en Gerolf Annemans.

De Crem deed, zoals we dat al meer van hem gewoon zijn, een poging tot demagogie. Lichtjes belachelijk, zoals we dat ook al meer van hem gewoon zijn. Redenaarskunst door iemand die in een boek gelezen heeft hoe een goede redevoering zou moeten, en die vooral zelf heel erg overtuigd is van zijn kunnen ter zake. Rood aanlopend, en mocht er ingezoomd worden ongetwijfeld een kloppende ader op het voorhoofd en spuug in de mondhoeken.

Ach, De Crem, zo altijd maar verontwaardigd en boos en verongelijkt zijn, een vleesgeworden boosaardig soort Calimero die door niemand au sérieux genomen wordt, dat moet toch wel tegensteken op den duur. Om niet te zeggen vermoeiend zijn. Maar alla.

Dat was niet wat ik wou zeggen. Euh. Juist, ja. Het journaal.

Wel: op een bepaald ogenblik heeft Laurette Onkelinckx deze namiddag gelachen. Waarmee of in wiens richting: we weten het niet. Maar de VRT vond het nodig om die lach tussen het betoog te monteren in de buurt van een opmerking van De Crem als zou Verhofstadt teruggefloten zijn door de PS.

Anderhalve seconde lachen tussen een driftkikkerbui van De Crem gevoegd, met de duidelijke insinuatie dat Onkelinckx hem, en bij uitbreiding ons allemaal arme Vlamingen aan het uitlachen was.

Kijk hé, met een montagetoestel kan alles gedaan worden. Maar houd het dan toch tenminste een béétje eerlijk. En dat eeuwige gecommunautariseer van alles, denken ze echt dat de mensen daar écht van wakker liggen? Waarom houdt men zich daar eigenlijk voortdurend mee bezig, daar in de cenakels van de media, om Vlaanderen en Wallonië tegen elkaar op te zetten?

Gisteren zat ik in een vergadering met een hele tafel vol mensen uit Nederland. En vandaag zat ik in Wallonië, om voor het werk met mensen te spreken op hun werkvloer. Ik heb me nog nooit zo Belgisch gevoeld.

Leve België, verdorie.