Vandaag Chris Johnson, alweer zo’n bijzonder sympathieke meneer met een enorm interessante job.

Boy, gisteren, werkte vooral als consultant in de luchtvaartindustrie. Johnson zit in de accidenten: hij wordt erbij geroepen als er ergens een catastrofe gebeurd is, en hij helpt de dingen op te lossen. Eum, denk ik toch. In alle geval bijzonder interessante mens, met bijzonder interessante anecdotes—die keer dat we de mislukte marsmissie voor de NASA onerzochten! Die keer dat we een treincrash met honderd doden hadden! Die keer dat er vrouwen met risico-zwangerschappen wegens een datumbug geen waarschuwing kregen!

De vergaderzaal is, om het met een understatement te zeggen, speciaal:

Het ziet er een beetje uit als een oude balzaal of een studiezaal, met een muur voor projectie, en voor de rest allemaal oude zetels en sofa’s om in te zitten:

Moeilijk om zitten soms, maar al met al, en met een kussen in mijn rug, valt het allemaal wel mee.

En voor de rest: plenary, eten, breakout, eten, plenary, eten, feestje, slapen, ontbijt, plenary, koffie, plenary, eten, breakout, plenary.

En zelfs als de sprekers niet helemaal pèts op het thema zit dat verwacht was, dan blijft het nog interessant: ‘t zijn eigenlijk allemaal mensen die gemakkelijk een maand kunnen spreken over vanalles en nog wat, en nóg niet zouden stilvallen.

Na het avondeten gisteren was er een half-impromptu, ahem, feestje. Ik denk dat ik eerst nog eens ga navragen welke foto’s ik mag op het interweb zetten. In alle geval: op het einde waren er alleen nog krieken op siroop, zeer veel lege flessen, en Italiaanse dan wel Braziliaanse danseressen.

Grinnik.