‘t Was vandaag eerste communie op de school van Zelie.

Zelie heeft niet meegedaan, maar we zijn wel allemaal naar de mis geweest—ik heb soms de indruk dat de juf daar niet goed weet wat ze van ons moet denken, want op de voorbereiding waren we er bijvoorbeeld ook al bij.

Afijn. De mis was met indrukwekkend ignatiaanse precisie georganiseerd (“militair” is zo’n pejoratieve term), en alle kindjes, Zelie incluis, zagen er content uit. En op de receptie in de refter van de grote school achteraf, hebben ze communiekaartjes uitgewisseld dat het een lieve lust was.

Daarna zijn we iets gaan eten in de Rustica, en naar de stadsloop getrokken. Nét op tijd: de juffrouw aan de balie zei dat Zelie en Louis de allerlaatst ingeschrevenen waren voor de Kids’ Run.

Louis heeft het, net zoals vorig jaar trouwens, na één ronde voor bekeken gehouden. Zelie heeft het, net zoals vorig jaar, uitgelopen. Maar net zoals vorig jaar was ze bij laatste: haar idee van “oefenen” is een paar keer twintig meter lopen en Louis vragen om te tellen hoe lang ze erover doet.

Maar goed: ze heeft de kilometer gelopen.

Louis niet: hij was na precies één ronde uit de wedstrijd gehaald door een dame van de organisatie. Ik vermoed dat hij samen met Zelie aan het lopen was, en dat hij haar niet meer kon bijhouden, en dat hij zich de longen uit het lijf zal geschreeuwd hebben van “Zelie, wacht op mij!”, en dat Zelie, zoals ze wel meer doet, ondanks onze aanmaning van samen met Louis te lopen een plotse aanval van selectieve doofheid zal gekregen hebben.  

En dan wordt Louis radeloos/kwaad/verdrietig/nijdig en begint hij te wenen, en dan lukt lopen helemaal niet meer natuurlijk. Hij liep nochtans maar een meter of twintig achter Zelie hoor, maar het ging echt niet meer. Ik zag het gebeuren, ik stond erop te kijken, maar de nazi van dienst liet me niet oversteken om Louis mee te nemen.

Ze namen hem van de organisatie mee, maar geen mens die wist naar waar. Na afloop van de wedsrtijd was hij spoorloos verdwenen. Sandra en Ilse hebben er zeker een half uur naar moeten lopen zoeken, en geen mens die wist waar ze de verloren gelopen kindjes hielden.

Afijn. Teruggevonden, nog net lang genoeg op Sint-Pietersplein gebleven om Tom in korte broek te zien en de littekens op zijn buik te kunnen bewonderen, en dan naar de Vooruit afgezakt met Bruno en Tessa en Jeroen. Ilse was tegen dan al met vriendin avonturen gaan beleven (brr).

…en tegen dan bekaf naar de thuisbasis gegaan. Summier verjaardag van mijn broer gevierd—alleen taart, cadeaus zijn voor morgen—en dan naar eigen huis en nu voor de digitale televisie verzeild geraakt.

En morgen gezond weer op en werken. De brug maken, da’s voor luiaards en leeghangers.