Zoals in: de laatste —, waarvan wel eens gezegd wordt dat ze zwaar zijn.

Normaal gezien zou ik binnen een uur of drie aanzetten naar de Vlasmarkt, met fototoestel(len) in aanslag, om er beelden als deze te gaan trekken.

Ik ga het dit jaar maar zo laten, denk ik. Niet dat ik moe ben of zo, tot een uur of tien houd ik het wel nog uit. Nee, een indigestie Gentse Feesten, vrees ik.

Kan men een overdosis Feesten krijgen als men geeneens buiten is geweest, de afgelopen tien dagen? Euh, ja dus.

Zó, beste kijkbuiskinderen, wordt men kluizenaar: tien dagen achter zijn computer zitten, tien dagen geen schoenen aandoen, tien dagen niet verder dan twee meter van zijn voordeur gaan. Tien dagen, laten we daar heel eerlijk in zijn, ongeschoren in een vieze peignoir zitten rondlummelen.

Ik kijk naar die foto’s van vorig jaar, en ik heb er hoegenaamd niet de minste goesting in. Niet dat het aan de mensen op de foto’s ligt hoor—nu ik die reeks herbekijk merk ik trouwens op dat de helft van de gezichten die vorig jaar nog nobele onbekenden waren, nu minstens nobele bekenden zijn geworden. 

Gewoon tijd om even platte rust in te lassen. Vanaf dinsdag dus.