Ik ben gehandicapt, dat wist u misschien al , omdat ik enkele ruggenwervels vermoezeld heb toen een trap hier ten huize instortte. (Als u daar niet van op de hoogte was: het verhaal begint alhier, en dan telkens op “volgende entry” klikken.)

Nog een geluk! dat ik niet van het type ben dat zaagt of klaagt over vanalles en nog wat, of het zou hier nogal vol staan, elke week, ha!

“Doet dat dan heel de tijd pijn Michel?” “Euh ja, heel de tijd.” — dat soort zaken.

Wat ik er dan niet bij vertel, is dat het niet eens de pijn is die mij het meeste tegensteekt: dat pijn wel degelijk iets is dat vervelend is en dat een mens niet gewoon wordt, maar dat er nog veel dingen zijn die erger zijn dan dat.

En dus, nu Sandra met Els en de kinderen ergens heen is, heb ik de namiddag opzij gezet om die dingen die erger zijn dan voortdurend pijn hebben, in een tekstje te gieten.

Want binnenkort is het van rechtszaak, en moeten er besluiten neergelegd worden waarin uitgelegd wordt wat er nu precies aan de hand is, en hoe vervelend dat allemaal wel niet is, en wat daar dan (financieel, tjawel) tegenover staat.

Mijn normale manier van erover te spreken of erover te schrijven, zou het zware understatement zijn. Zo van “X is toch wel ernstig minder dan aangenaam” of “het is geen overdrijving te stellen dat Y niet bijdraagt bij tot een grote verbetering van mijn levenskwaliteit”.

U zal begrijpen dat dergelijke taal hier niet aan de orde is. Klaar en duidelijk, en dat er weinig interpretatie voor nodig is, zo moet het worden.

En dus, zoals ik zei, ben ik aan het intekstgieten. Nog geen half uur bezig en ik loop er al lastig van, dat het zo direkt moet en zo, euh, grafisch. Dat mensen die ik ook in het echt in de ogen ga moeten kijken, dat allemaal gaan lezen. Het is allemaal goed en wel om grappige analogieën met macaroni en elastieken te maken, maar in zoveel woorden neerschrijven… bleh.

Ik ga een spelletje solitaire spelen en dan verder doen.