Het goede nieuws: vanmorgen rechtgezeten, een looprek gekregen, rechtgekomen, weer neer kunnen zitten, kunnen blijven rechtstaan, rondgelopen (nu ja,rondgeschuifeld), zelfs twee keer naar het toilet kunnen gaan. Allemaal met enorm veel pijn, dat wel, en nu zijn mijn kuiten kapot van de stijheid en de inspanning, maar ‘t is toch iets.

Het minder goede nieuws: de dokter is komen zeggen dat het eigenlijk nog wat erger was dan ze gezegd hadden: het kanaal waarin mijn ruggenmerg zit, was tot 25% van zijn normale breedte gereduceerd ter hoogte van L1. Met andere woorden: da’s heel weinig, en ik ga daar nog gevolgen van hebben. Die 75% van gisteren, dat is hoeveel ruimte er nu open is. Het zal blijkbaar altijd iets blijven als een zware discushernia, maar dan van been in plaats van van discus; ik zal soms weinig pijn hebben, maar soms ook enorm veel pijn.

En ‘t is voor de rest van mijn leven. Oh well.

Toen ik vroeg naar de pijn die ik heb in mijn onderrug, bleek dat allemaal zo abnormaal niet te zijn, dus ik ga er mij verder geen zorgen meer om maken.

En via een mailinglijst waar mijn moeder op ingeschreven is, heeft ze al vier reacties gehad op onze oproep voor muisjes!