Louis heeft pijn aan zijn mond. Gelijk, erg pijn aan zijn mond. Vanmorgen was het erg erg, maar we moesten naar Brussel, dus hey. Daar toegekomen is hij in de auto blijven zitten terwijl wij naar het steenlegging gingen, en ook weer met schrikkelijke pijnen. Doemscenario’s, ik heb heel de nacht gedroomd van onderlipamputatie’s.

’t Zullen waarschijnlijk aften zijn.

Kak. Morgen dokter.

Vanavond, Zelie naar bed: krijsen van de pijn. Terug naar beneden, ontroostbaar, doemscenario’s, dokter van wacht gebeld, Sandra met Zelie er naartoe.

Zelie komt terug van dokter: buikgriep!

En wij hebben vandaag de hele dag bij familie doorgebracht, en iedereen vastgepakt en gekust en alles. En er was eten waar iedereen in gegraaid heeft.

Ondertussen kon ik het al vermoeden, trouwens. Wegens terwijl Sandra met Zelie naar de dokter van wacht getrokken was: triple whammy! Een afte op de binnenkant van mijn onderlip, een aanval van buikgriep én een aanval van –uiteraard, te weinig gedronken vandaag– blaasontsteking! Op een half uur tijd van klaar om in bed te kruipen en te gaan werken naar klaa rom de nacht in agonieën allerhande te spenderen. I’m so happy!

Ugh, urgh, urgh. Ik zie hier al zó een ronde van besmettingen en herbesmettingen en her-herbesmettingen.

En ik dénk dat het een goed idee zou zijn om morgen niet te gaan werken.