(én op mijn aandringen) en ik zat in de aanslag om ze weg te slaan (letterlijk dan) indien nodig. ‘k Had wel de indruk dat die zwanen echt wel mensen gewoon waren, maar dat wil niet zeggen dat ik ze voor een haar betrouwde.
Het vogelse equivalent van een pittbul. Maar ze mogen wel gezien worden, wat je van een duif niet kunt zeggen: het vogelse equivalent van een strontvlieg.
Inderdaad, mevrouw Vuijlsteke heeft “schuun biene” (of toch minstens één) en ziet er voor de rest zelfs béter uit dan “Juul Cesaar”. Verder blijft een zwaan natuurlijk gewoon een soort gans met een zonnebril op, en die beesten (ganzen) werken bij het Amerikaans leger als ‘waakvogels’ dus dan weet je het wel. Jaren een witte gans in ons hoenderpark gehad en die blies en flapperde al naar ons, terwijl hij ons toch elke dag zag. Eén keer is er een vreemde in dat hoenderpark geweest – onder begeleiding dan nog – en in een onbewaakt ogenblik zat ‘m tòch aan zijn broek. Respect 🙂
Reacties
8 reacties op “Die keer dat er een zwaan op ons strand zat”
He, die beesten kunnen gevaarlijk (een heel onvoorspelbaar) bijten! Die keer dat een zwaan ons kleinste aanviel…
Ik wou net hetzelfde zeggen. Gemene beesten !
Smerige beesten, zeer zeker. De kinderen stonden dan ook stok- en stokstijf (op mijn uitdrukkelijk aandringen). 🙂
(én op mijn aandringen) en ik zat in de aanslag om ze weg te slaan (letterlijk dan) indien nodig. ‘k Had wel de indruk dat die zwanen echt wel mensen gewoon waren, maar dat wil niet zeggen dat ik ze voor een haar betrouwde.
Het vogelse equivalent van een pittbul. Maar ze mogen wel gezien worden, wat je van een duif niet kunt zeggen: het vogelse equivalent van een strontvlieg.
Hele mooie foto 🙂
man man mooie benen…
Inderdaad, mevrouw Vuijlsteke heeft “schuun biene” (of toch minstens één) en ziet er voor de rest zelfs béter uit dan “Juul Cesaar”. Verder blijft een zwaan natuurlijk gewoon een soort gans met een zonnebril op, en die beesten (ganzen) werken bij het Amerikaans leger als ‘waakvogels’ dus dan weet je het wel. Jaren een witte gans in ons hoenderpark gehad en die blies en flapperde al naar ons, terwijl hij ons toch elke dag zag. Eén keer is er een vreemde in dat hoenderpark geweest – onder begeleiding dan nog – en in een onbewaakt ogenblik zat ‘m tòch aan zijn broek. Respect 🙂