God-ge-klaagd. Godgeklaagd, meneer.

Mijn ouders hadden een computer, die was geïnstalleerd geraakt, en ik had ze op het hart gedrukt om de accounts te gebruiken die ik er op aangemaakt had: één voor mijn vader, één voor mijn moeder, één voor mijn broer, één voor mij, en dan nog een guest (denk ik).

En in uiterste uiterste nood konden ze aan de administrator-account, als er écht een programma moest geïnstalleerd worden of zo. Maar daar dan wel geen mails lezen of internet browsen, natuurlijk. Dàt moet in de eigen account.

Raad eens? Raad eens?

Yep: bijna iedereen hield zich daar aan, aan die raad. Maar “bijna iedereen” is niet “iedereen”, natuurlijk. En nu? “Het staat vol met virussen en trojans,” schijnt het.

Zucht. Het heeft wel een soort fijn omgekeerde-wereld-gevoel: heel mijn leven van mijn vader gehoord dat ik wel of niet dingen mocht doen, en dat daar een uitstekende reden voor was zelfs al zag ik het kwaad niet in van het van niet of wel doen — en nu is het omgekeerd. Zo’n intelligente mens en dat laat zich vangen aan dergelijke nonsens, ’t is proper.

Haja, dan kan ik ook nog eens mijn “ziedewel? wie niet horen wil, moet voelen” bovenhalen. 😀